من جزم انديشي را بدتر از روان پريشي و آن را بت واره اي شرك آميز و صنمي خردستيز ديدم.

من شك را پلكاني متعالي و نردباني براي تعالي ديدم . 

شك گذرگاهي براي نيل به افلاك ،ولي ايستگاهي خطرناك است.

من انسان را موجودي مضطرب ديدم كه تنها ايمان به او امنيت مي بخشد. 

ايمان آشيانه آفتاب است و ضد اضطراب.

من پوشاكي كبير بر اندامي حقير ديدم و رمز و راز عقب ماندگي ملل توسعه نيافته و در بند استبداد درمانده را فهميدم.

در اين جوامع مسئوليت هاي بزرگ را بر دوش افراد كوچك نهاده اند و كارهاي حقير را به شخصيت هاي كبير واگذاشته اند.

من دگم انديشان و جزم كيشان را ديدم كه در مغز، سنگي سنگين گذاشتند و آن را تبلور يقين انگاشتند. 

از آن پس در برابر هر گونه ترديد برمي آشفتند و هيچ شكي را نمي پذيرفتند.

ادامه دارد...

                             شفیعی مطهر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: