هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1320)  

«عَبای نِسیان» و «عَصای عِصیان»

من «اهریمنی پلید» را دیدم در لباس «برهمنی صندید».

اهریمنی که «جبینِ سلمان» و «نگینِ سلیمان» را 

«ربوده» و بر سریر او «غنوده» بود.

او سال ها با «سمندِ قدرت تاخت» و به هر سوی «کمندِ صدارت انداخت».

سرانجام او را دیدم نه چون«سلمانی افسرده»،که چون «سُلیمانی مُرده» ،

با «عبایی از نسیان» تکیه داده بود بر «عصایی از عصیان» .

«کوهش درهم شکسته» و «شکوهش از هم گُسسته»

و اکنون تنها «موری صغیر» و «موریانه ای حقیر» می تواند 

با جویدنِ «عصای چوبین» و «ردای زرّین»،

او را از صدرِ «زینِ قدرت» بر «زمینِ نکبت» فرواندازد. 

یا تندبادی می تواند آن «پیکرِ فرتوت» و «تاجوَرِ طاغوت» را 

بر «مَغاکِ خاک» و «لاکِ هلاک» درافکند.

همۀ خودکامگان «داری خالی» دارند و «اقتداری خیالی».

چند روزی «می تازند» و به یال و کوپال خویش«می نازند».

کجاست آن «موریانۀ زمان» تا عصای پوشالی «دیوانۀ دوران» را بجَوَد

و او را از «بلندای زین» بر «ژرفای زمین» اندازد!

#شفیعی_مطهر

----------------------------------- 

نِسیان: فراموشی

صَندید:  مرد بزرگ، دلاور

 یال و کوپال : توش و توان ، نیرو، زورمندی 

مَغاک: گودال ، جای گود و عمیق

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: