#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد770 ) 

«ذوقِ گُفتن» یا«شوقِ شنُفتن»؟!

 من «فرمانروایی فرنشین» و «خودكامه ای خودبزرگ بين» را ديدم 

كه «كرامت انسان» و «شخصيّت شهروندان» را 

نه در «دغدغه جان»، كه در «لقلقه زبان» نشخوار مي كرد.

  همه شهروندان در نگاه او «زار» بودند و «ابزار»!

او «شیفته گفتار» و «فریفته رفتار» خود بود!

«نظریات» همه را «سُست» و «افاضات» خود را «دُرُست» می پنداشت!

مردم را «فروتر از انقیاد» و خود را «فراتر از انتقاد» می دانست! 

نه «چشمی برای دیدن» داشت و نه «گوشی برای شنیدن»؛

تنها «بیانی باز» و «زبانی دراز» داشت  

برای «گُفتن سلایق» و «نهُفتن حقایق»!

او تنها «ذوقِ گُفتن» داشت،نه «شوقِ شنُفتن»!

«فرجامِ تباه» و «سرانجامِ سیاه» 

برای چنین خودکامگانی «مُردن در تیه تنهایی» است

و «جان سپُردن در رُسیِ رُسوایی» است!

#شفیعی_مطهر

----------------------------  

فرنشین: رئیس،حاکم

لقلقه: بانگ لک لک،بیهوده گویی،هر بانگ همراه با اضطراب

انقیاد:خوار و رام شدن،گردن نهادن،فرمانبرداری و فروتنی،گردن نهادن

تیه: گمراهی،سرگردانی،خودپسندی،بیابان شنزار و بی آب و علف

رُسی: پرخوری،شکم پرستی،حرص در خوردن

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: