هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 891)

هر چه «نپاید» ،دلبستگی را «نشاید»!

 من در «کناره رویا» و «کرانه دریا» 

حُباب هایی را دیدم به «بزرگی اندوه» و به حجم «غم های انبوه» . 

ولی «زمینی نگَشت» و «زمانی نگذَشت»، 

  كه «نسیمی نرم» و «شمیمی گرم» وزید 

و آن «باب های رها» و «حُباب های هوا» را میراند.

بنابراین دانستم که در زندگی بشر نه «غم و اندوه» ماندگار است 

و نه «شادی های انبوه».  

نه «شادی های زمان می شاید» و نه «آبادی های زمین می پاید». 

بنابراین دنیا نه «بایسته وابستگی» است و نه «شایسته دلبستگی» .

«سعدی فرزانه» و «شاعر جاودانه»

چه زیبا «گُفت» و دُرِّ این سخن را «سُفت»که:

«هر چه نپاید ،دلبستگی را نشاید»!

دلبستگی ها چون«حُباب،خالی» اند و چون «سراب،خیالی»!

نه «سراب،آب» دارد و نه «حُباب،باب»!

دل را باید به خدایی «بست» که بتوان از همه «رَست».

در تنهایی ها خدا «هر دم،همدم» است و در هر «راه»،«همراه»!

#شفیعی_مطهر

-----------------------------------

می شاید: شایسته ماندگاری است

 باب: در،درِخانه،دروازه

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: