من سحرگاهان را عطرآگين از نفس خدا و رايحه هدا ديدم.

انسان با هر دم و بازدم ريه ها را به جاي هوا،پر از خدا مي كند.

من «تومن» را با ارزش ترين پول دنيا ديدم؛ زيرا هم «تو» در آن هستي، هم «من»!

من مردمي بي پناه را در روزگاري سياه ديدم،كه همه افراد خانواده ها پگاه تا شامگاه با هم مي دويدند تا لقمه اي نان و جرعه اي آب روان فراچنگ آرند.

در سبد نيازهاي روزمره اين گونه مردم ديگر نه خبري از كتاب و فرهنگ بود نه پرتوي از آفتاب قشنگ! 

من وجود هر استعدادي شكفته در نهادي نهفته را سند حقي براي شكوفاكردن آن ديدم ؛ زيرا حكمت خداوندي هر بذر را براي باروري و هر استعداد را جلوه گري آفريده است.

من قايق سهراب را ديدم كه ساخته بود تا بر آن نشيند و از اين خاك غريب به سوي ديار رقيب، راه هجرت را گزيند؛ 

اما من چاره را نه در فرار كه در قرار ديدم و راهكار را نه هجرت كه در مقاومت يافتم.بايد با سختي ساخت و خرابي هاي اين خاك را ساخت.

ادامه دارد....

                         شفیعی مطهر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: