داوری عادلانه به سبک شهر هرت!!

قصه های شهر هرت / قصه دوم

آی دزد! آی دزد! دزد آمده ! آهای ! آهای !

    دزد بد شانس وقتی صدای صاحب خانه را شنید ،ناگزیر پلّکان پشت بام را پیش گرفت . پشت بام به گریزگاهی راه نداشت. دزد دست و پا گم کرده خود را به لب پشت بام مشرف به کوچه رساند. ارتفاع دیوار، بلند بود . ولی چاره ای نبود . چون صاحب خانه و همسایگان که بیدار شده بودند ،با چوبدستی پشت سر او بودند . دزد عجول فرصتی برای اندیشیدن نداشت. یک راه ،تحمُّل ضربات چوب صاحب خانه و راه دیگر پریدن به داخل کوچه بود . دزد راه دوم را بر گزید و خود را به داخل کوچه انداخت. دیوار، بلند و دزد هم چاق و تنومند بود . در نتیجه پای دزد نسبتاً محترم!! شکست!

     صبح روز بعد دزد با پای شکسته و عصای زیر بغل روانه قصر حاکم شهر هرت شد .

   دزد گفت:  حضرت حاکم ! من شکایت دارم! حق مرا از این صاحب خانه بی انصاف بگیر ! آخ ! وای !

   حاکم پرسید :چه شده ؟ چه کسی پای تو را شکسته؟

  دزد گفت: آقای قاضی ! قصه من دراز است . دیشب نزدیکی های سحر طبق معمول در انجام وظیفه ! و شغل شریف!خود وارد خانه ای شدم . در اثنای کار صاحب خانه از خواب بیدار شده و به اتفاق همسایگان با چوب و چماق به من یورش آوردند. من ناگزیر از ترس ضرب و شتم از بالای پشت بام به داخل کوچه پریدم . به علت بلندی پشت بام پایم شکسته است . حال شکایت من این است که چرا این صاحب خانه پشت بام خود را این قدر بلند ساخته است که دزد نتواند به سلامت از بالای آن به پایین بپرد؟! اکنون من از این صاحب خانه شکایت دارم و خواهان مجازات او هستم!

     حاکم گفت: درست است ! حق با شماست ! حتماً او را احضار و به اشدِّ مجازات محکوم می کنم !

     حاکم سپس به گزمه ها دستور داد صاحب خانه را احضار کردند.وقتی صاحب خانه به حضور حاکم رسید،حاکم با تشر بر سر او فریاد کشید:

     - آقای صاحب خانه ! چرا دیوار پشت بام خود را تا این اندازه بلند و مرتفع ساخته ای که این دزد محترم(!!) وقتی ناگزیر از روی آن پریده پایش شکسته است ؟!

     صاحب خانه با ترس و لرز پاسخ داد: 

قربان ! من  تقصیری ندارم . معمار و مهندس نقشه آن را این گونه کشیده است !

     حاکم گفت: بسیار خوب! معمار را احضار کنید .

      پس از احضار معمار ،حاکم رو به او کرد و با توپ و تشر گفت :

     - آقای معمار ! چرا نقشه خانه این شخص را این طوری کشیده ای که بلندی پشت بام آن باعث شکستن پای این دزد شریف!! شده است؟!

     معمار بیچاره گفت: حضرت حاکم! من تقصیری ندارم . بنّای ساختمان آن را به این بلندی ساخته است .

    حاکم گفت:  بسیار خوب! بنّا را بیاورید!

     پس از حضور بنا حاکم بر سر او فریاد کشید :

    - چرا پشت بام این آقا را این قدر مرتفع ساخته ای به حدی که دزد نتواند از بالای آن به راحتی بگریزد؟  

     بنّای مظلوم پاسخ داد: قربان ! من تقصیری ندارم. مقصّر اصلی خشت مالی است که خشت ها را ضخیم قالب گیری کرده است!

      حاکم با عصبانیت نعره کشید:

    - فوراً خشت مال وظیفه نشناس را احضار کنید تا او را به سختی مجازات کنم .

     پس از احضار او حاکم با چند دشنام و ناسزا گفت :

     -چرا تو خشت ها را کلفت و ضخیم قالب زده ای که...

     خشت مال با لکنت زبان گفت: قربان ! به جقّه مبارک قسم می خورم که من تقصیری ندارم. نجّار بی انصاف قالب خشت مالی را این گونه ساخته است ! 

      حاکم با خشم فریاد زد: فوراً این نجّار متخلّف و جنایتکار را بیاورید ،تا بلایی به روز او بیاورم که دیگر هیچ نجّاری جرات نکند چنین خلاف بزرگی مرتکب شود .

     پس از مدتی گزمه ها نجّار بدبخت را کشان کشان به محکمه آوردند .

    حاکم با صدایی خشم آلود فریاد زد: 

ای نجّار گناهکار! یاالله! زود به جنایت خود اقرار کن ! چرا قالب خشت مالی را  این انداره پهن ساخته ای که ...

     نجّار بدبخت گفت: قربانت گردم ! این اندازه طبیعی آن است. همیشه  و همه جا قالب خشت مالی را همین طور و به همین اندازه می سازند و من ...

     حاکم نعره کشید :کافی است !دیگر حرف نزن ! مقصّر اصلی تو هستی! آهای گزمه ها! به او دستبند بزنید و یک قفس بسازید به ابعاد یک "متر " و او را در آن محبوس کنید.

     پس از ساختن قفس گزمه ها هرچه کوشیدند هیکل درشت و تنومند نجّار را در آن جای دهند، نتوانستند . ناگزیر نزد حاکم رفتند و گفتند :

     قربان ! نجّار بسیار چاق و تنومند است و در این قفس جای نمی گیرد . چه فرمان می دهید ؟

     حاکم که دیگر در این داوری های مشعشع !!خود درمانده بود ،در حالی که فریاد می زد، گفت :

     - این قدر برای این کارهای کوچک وقت مرا نگیرید ! آیا این کار ساده پرسیدن دارد؟ اگر نجّار چاق است و در قفس جای نمی گیرد، بالاخره یکی باید مجازات شود(!!) بگردید و کسی را پیدا کنید که قدّ و قواره او دراین قفس بگنجد !! او را در قفس محبوس کنید و این دعوا را فیصله دهید!!

سید علی رضا شفیعی مطهر

 باج مرگ

قصه های شهر  هرت* /قصه نخست    

      "بالعدل قامت السماوات والارض" . برپایی و پایداری آسمان ها و زمین بر اساس قوانین عادلانه است . اهمیت قانون را تا بدان پایه ستوده اند که حتی قانون بد را هم از بی قانونی و هرج و مرج بهتر دانسته اند . در جامعه ای که قانون در آن نهادینه نشده هیچ برنامه مثبت و سازنده ای به نتیجه نمی رسد . افراد چنین جامعه ای هر چند از مواهب طبیعی برخوردار باشند و از تکنولوژی و فناوری بالایی  هم بهره جویند باز هم در جهنمی به سر می برند که خود با دست خویش ساخته اند .  

     تمام کوچه باغ های تاریخ ادبیات غنی ما آگنده از عطر تمثیل ها و لطایف پندآموز و حکمت آمیز است . سخنوران و اندیشمندان ما کوشیده اند تا زلال معارف بشری و حقایق جهان هستی  را در جام بلورین شعر و ادبیات شیوای فاسی بریزند و کام تشنگان حقیقت و شیفتگان حکمت را با آن سیراب سازند . 

      قصه های شهر هرت جلوه ای از جامعه بی قانون را به تصویر می کشد

 قصه نخست 

 باج مرگ

    قربان علی یک بار دیگر عرق پیشانی آفتاب سوخته اش را با آستین خود پاک کرد . در همین حال صورت ریز نیازها و سفارش های همسر و فرزندانش را از خاطر گذراند. او در نظر داشت پس از فروش خربزه هایش با پول آن نیازمندی های خانواده اش را تهیه کند . قاطر قربان علی با خستگی بار سنگین خربزه ها را بر پشت خود می کشید . گویی با زبان بی زبانی از صاحبش می خواست که هر چه زودتر با فروش آن ها این بار سنگین را از دوش او بردارد . از طرفی خربزه ها حاصل ماه ها تلاش شبانه روزی او و خانواده اش بود و همه افراد خانواده تامین خواسته ها و نیازهای خود را در گرو فروش خوب خربزه ها می دانستند .

    -آهای خربزه شیرین دارم ! کوزه عسل دارم ! بدو که تمام شد !

   قربان علی حالا دیگر نزدیک چارسوق رسیده بود . جمعیت زیادی در حال رفت و آمد بودند . چند جوان ولگرد سر چارسوق ایستاده بودند و با هم شوخی می کردند . یکی از آنان جلو آمد و در حالی که یکی از خربزه های بزرگ را بر می داشت  گفت :

      پیر مرد ! آیا به شرط چاقو می فروشی ؟

    و بدون این که منتظر پاسخ قربان علی باشد خربزه را برداشت و به سرعت به سمتی روانه شد . قربان علی به دنبال او دوید تا خربزه یا پول آن را  بگیرد . اما جوان شتابان فرار کرد و خربزه را برد . قربان علی پس از نومیدی از پس گرفتن خربزه به ناچار برگشت تا از بقیه محافظت کند . ولی مشاهده کرد دو نفر دیگر از جوان های ولگرد دارند تعدادی از خربزه ها را می برند . قربان علی فریاد زنان مقداری به دنبال آنان دوید  اما وقتی مایوسانه و دست خالی برگشت ناگهان از شگفتی خشکش زد ! زیرا همه خربزه هایش را برده بودند ! برای لحظاتی دنیا پیش چشم هایش تیره و تار شد . او حاصل ماه ها تلاش خود و خانواده اش را در یک آن از دست داده بود . حالا با چه رویی با دست خالی نزد خانواده برگردد ؟! با چه پولی نان و گوشت و پوشاک برای بچه ها تهیه کند ؟! 

                         دادخواهی

      قربان علی پس از مدتی فکر و اندیشه به ذهنش رسید که شکایت خود را به نزد حاکم ببرد . بر قاطر خود سوار شد و به سوی کاخ حاکم راه افتاد . وقتی به کاخ رسید کاخ را در محاصره صدها نگهبان دید . چندین در و دروازه بسته و دیوارهای بلند و قطور که توسط صدها نگهبان حفاظت می شد حاکم را از مردم جدا می کرد . قربان علی به هر دری مراجعه کرد نگهبانان مانع ورود او شدند . سر انجام نومید و دل شکسته به خرابه ای پناه برد . سرمایه خود را تباه شده می دید و هیچ گوشی شنوا یا فریادرسی نمی یافت تا نزد او دادخواهی کند . احساس کرد در این شهر نظم و قانونی حاکم نیست  و هر کس زورش بیشتر است به حقوق دیگران تجاوز می کند و هیچ مرجع قانونی برای دفاع از حقوق ستمدیدگان و محرومان وجود ندارد .

         راه حل فردی

     ناگهان فکری به خاطر قربان علی رسید . او با خود گفت : در شهری که قانون و عدالت حاکم نیست  نمی شود از راه شرافتمندانه و حلال خوری زندگی کرد . کار و تلاش مثبت و مفید و کار شرافتمندانه در جامعه عادلانه نتیجه می دهد . در این شهر هرت من هم باید راهی زور گویانه برای ادامه زندگی پیدا کنم . ناگزیر روز بعد یک چوب دستی بلند در دست گرفت و جلوی دروازه شهر روی یک سکو نشست و برای خود قانونی وضع کرد که مردم شهر برای خروج هر جنازه از شهر و دفن در گورستان باید ۱۰درهم عوارض به من بپردازند ! 

       ساعتی نگذشت که اولین جنازه را آوردند . قربان علی به آرامی از جای برخاست و در حالی که چوب دستی خود را محکم در دست گرفته بود با ژست مخصوصی چشم ها را به زمین دوخت و با لحن آمرانه ای گفت:

      " خروج جنازه ده درهم هزینه دارد !"

       همراهان جنازه گفتند :

      " این دستور توسط چه کسی و از کی صادر شده است ؟"

       قربان علی می دانست که مردم راهی برای احقاق حق خود و دادخواهی ندارند بادی به غبغب انداخت و گفت :

       " من دستور می دهم و از امروز هم اجرا می کنم !" 

       بستگان میت که می دانستند شهر صاحب ندارد و شکایت و پیگیری هم فایده ای ندارد و حوصله درگیری با او را نداشتند  سر انجام عوارض درخواستی را پرداختند و جنازه را در گورستان دفن کردند .

                    زور گویی و زور شنیدن نهادینه می شود!

       این رویه کم کم جا افتاد و مردم بدون هیچ مقاومتی تسلیم این زور گویی شدند . قربان علی ضمن افزایش مبلغ عوارض به تدریج در اطراف دروازه شهر یک دستگاه اداری و کاخی برای زندگی خود و خانواده اش ساخت و کارمندانی استخدام کرد تا عمل گرفتن باج و خراج را انجام دهند .

      از این واقعه سال ها گذشت و مردم شهر به باج دادن عادت کردند و هیچ کس اعتراضی نمی کرد و قربان علی هم هر از چند گاهی بر مبالغ دریافتی باج می افزود.(چه می توان کرد ؟تورم است دیگر!!)

       وقتی گذار پوست به دباغخانه می افتد!

       روزی خبر رسید که دختر حاکم مرده است .وقتی می خواستند  جنازه او را از دروازه برای دفن خارج کنند نوکران قربان علی از همراهان جنازه درخواست باج کردند . همراهان جنازه ضمن ابراز تعجب گفتند:

      "آیا می دانید این جنازه کیست؟ این جنازه دختر حاکم است!!"

      قربان علی وقتی خبردار شد که این جنازه دختر حاکم است مبلغ را ده برابر کرد! نوکران حاکم بیشتر تعجب کردند از این که یک باجگیر از همه مردم باج می گیرد  و از حاکم هم تقاضای باج ده برابر می کند!! اصرارهمراهان جنازه و اطرافیان حاکم سودی نبخشید .ناگزیر به حاکم خبر دادند. حاکم بلافاصله قربان علی را احضار کرد و از او در باره این کار او توضیح خواست . 

       قربان علی مثل این که سال ها منتظر چنین موقعیتی بود فورا نزد حاکم رفت و وضع زندگی خود و ماجرای تاراج شدن خربزه ها و نیافتن هیچ مرجعی برای دادخواهی را برای حاکم شرح داد . سپس افزود:

      " من سال هاست که در این شهر هرت از مردم باج می گیرم و تو به عنوان حاکم این شهر خبر نداری و امروز هم وقتی شنیدم جنازه متعلق به دختر توست  فکر کردم اگر همین مبلغ عادی را مطالبه کنم شاید بپردازند و باز هم تو نفهمی در شهر چه می گذرد . بنابراین عمدا مبلغ را ده برابر کردم تا بلکه به گوش تو برسدو بفهمی در کشور تحت حاکمیت تو چه می گذرد. "

       حاکم قصه ما ( مثل همه قصه ها و افسانه ها!) سرانجام به هوش آمد و از خواب غفلت بیدار شد و با وضع قوانین عادلانه توسط نمایندگان مردم و انتصاب مسئولان صالح و درستکار کوشید تا عدالت را در شهر خود حاکم کند.(البته من نمی دانم موفق شد یا نه !!) 

                                     نویسنده: سید علیرضا شفیعی مطهر

     *-" هرت": بی نظمی وهرج و مرج. شهر هرت شهری وهمی است که در آن قاعده و قانونی نیست . بلکه هرج ومرج کلی در آن حکمفرماست.(فرهنگ معین) 

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

 دوستی عزرائیل و هردمبیل! 

قصه های شهر هرت /قصه شصت و هفتم

 #شفیعی_مطهر

یک شب اعلی حضرت هردمبیل ،عزرائیل را در رویا دید. پس از کمی گپ و گفت با هم دوست شدند.

هردمبیل گفت: ای دوست صمیمی! حالا که با هم رفیق شدیم،بیا و در حق من لطفی کن و جانم را نگیر!بگذار همیشه زنده باشم و بر این مردم حکمفرمایی کنم!

عزرائیل پاسخ داد: مرگ برای همه موجودات و جانداران از جمله همه انسان ها حتمی و قطعی و سنّت الهی است و من نمی توانم خلاف وظیفه خود عمل کنم.

هردمبیل گفت: پس خواهش می کنم مرگ مرا به تاخیر بیندازی و بگذاری چندین سال بیشتر زنده باشم.

عزرائیل جواب داد: این هم محال و غیرممکن است. مرگ هر انسانی باید در وقت معین خود صورت گیرد. البته تو می توانی با رعایت بهداشت روانی و جسمی بر عمر خود بیفزایی. 

هردمبیل که نمی خواست این فرصت به دست آمده دوستی با عزرائیل را به آسانی از دست بدهد، خواهش دیگری را مطرح کرد. او گفت:

اکنون که از مرگ من نه صرف نظر می کنی و نه به تاخیر می اندازی ،لااقل به من قول بده که قبل از فرارسیدن مرگ من چند سال و چند ماه و چند روز زودتر زمان آن را به من اطلاع بده،تا من خود را آماده مرگ کنم.

عزرائیل این پیشنهاد را پذیرفت و قول داد هر گاه قوس صعودی زندگی او وارد قوس نزولی شد و روند عمر او شمارش معکوس را آغاز کرد،به او اطلاع دهد.

صبح آن شب هردمبیل خوشحال و خندان از خواب برخاست و خیالش راحت شد که مدتی قبل از مرگ زمان آن را خواهد فهمید و در صدد رفع آن برخواهد آمد!

سال ها گذشت. هردمبیل روز به روز بر ظلم و ستم بر مردم افزود و خود و درباریانش با بی رحمی به چپاول اموال مردم و تجاوز به حقوق انسانی و اجتماعی مردم مشغول بودند.

روزی به هردمبیل خبر رسید که در گوشه ای از شهر هرت مردم به جان آمده از گرانی دست به شورش زده اند. او فورا به لشکریان سرکوبگر خود دستور داد تا با بی رحمی ،مردم مظلوم را سرکوب کنند.

چندی نگذشت از گوشه دیگر شهر مردم از بی لیاقتی مدیران دست نشانده هردمبیل به تظاهرات پرداختند.

هردمبیل باز هم به سپاهیان خونخوار خود دستور قلع و قمع مردم بپاخاسته را داد.

بار سوم معلمان و کارمندان به خاطر وجود تبعیض در حقوق و دستمزد خود در مقایسه با لشکریان سلطان دست به راهپیمایی مسالمت آمیز زدند ،که طبق معمول با سرکوب شدید عوامل حکومت، تعدادی کشته و زخمی و عده بسیاری دستگیر و زندانی شدند.

کم کم هردمبیل هر روز بر تمایلات خودکامانه خود افزود و عوامل متملّق و چاپلوس او هم چنان عرصه را بر مردم ستمدیده و تحت حاکمیت استبداد تنگ کردند،که مردم ناگهان از هر سوی از خانه ها بیرون ریختند و خشمگینانه به سوی کاخ هردمبیل یورش آوردند. 

هردمبیل هراسان و دیوانه وار به ماموران و گارد سلطنتی دستور شلیک داد و از آنان خواست همه مردم را به رگبار ببندند!

مردم به جان آمده که دیگر جز جان،چیز دیگری برای از دست دادن نداشتند،در زیر رگبار آتش سپاهیان سلطان به پیشروی خود به سوی کاخ هردمبیل ادامه دادند.

هردمبیل در نهایت دید که مردم خشمگین همه صفوف سپاهیان تا دندان مسلح او را از هم شکافته و وارد قصر او شده اند،مرگ خود را نزدیک دید و به یاد قول عزرائیل افتاد.

او فورا با فریاد و استغاثه عزرائیل را مخاطب قرار  داد و قول او را یادآور شد!

عزرائیل در واپسین لحظات که برای قبض روح او آمده بود،ضمن ادای وظیفه خود،به او پاسخ داد:

ای مردک نادان و مغروز! من به قولم کاملا عمل کردم.این تو بودی که همه پیام ها و اطلاع رسانی های مرا نادیده و نشنیده گرفتی و هر روز بر ظلم و زور خود افزودی. هر فریاد خشمگینانه و ناله مظلومانه شهروندان،پیام هشدار من بود. تو همه را با بی رحمی خفه و سرکوب کردی! اکنون دیگر فرصت تو به سر رسیده و جهنم سوزان عدل الهی مشتاق روح تجاوزپیشه و ستمگر توست!
اکنون دیگر دیر شده است . تو به اندازه‌ی کافی فرصت داشتی. زمانی که مردم به شما اخطار می‌دادند، این وضعیت قابل پیش بینی بود ، اما تو نخواستی عزم مردم را ببینی. مردم بارها به تو اخطار دادند . پس از آن مجددا به مبارزات دموکراتیک برگشتند و حجت را بر تو تمام کردند. مردم خواستند از طریق یک فرآیند مسالمت آمیز، تو و دستگاه بسته و دُگم تو را اصلاح کنند. خواستند وضعیت کشور را از طریق اصلاحات بهبود بخشند، اما تو چه کردی؟ تو تصور کردی که سکوت و آرامش مردم ،به معنی رضایت از تو و دله دزدی‌های عوامل‌ تو است؟!!!  مردم تو را نمی‌خواستند، اما تغییر رفتارتان را می‌خواستند .تو تصور می‌کردی،با مهندسی ایده سرکوب و سیاست ارعاب ، خواهی توانست خواست‌ها و نیازهای مردم را هم مهندسی کنی!! خواهی توانست اندیشه‌های مردم را هم مدیریت کنی!! خواهی توانست اراده جامعه را هم حصر و سرکوب کنی!!

قیام و تظاهرات پی در پی مردم،پیام های هشدار و زنگ خطر من بود .‌ وقتی سیل جمعیت رادر خیابان ها با شعارهای اعتراض آمیز دیدی، باید پیام هایشان و حرف هایشان را می شنیدی . ولی غرور قدرت و چاپلوسی درباریان و اطرافیان متملق تو باعث شد که به عمق فاجعه پی نبری و اکنون باید صدای پای انقلاب‌شان را بشنوی! ...

حکومتی که حاضر نباشد مشکلات خود خردمندانه بفهمد و صدای اعتراض مردم را هوشیارانه بشنود ، در آخر با براندازی و سرنگونی در خیابان ها تغییر خواهد کرد .

شماها لیاقت این مردم را نداشتید. چشم و  گوش‌تان را بستید و با اتکا به قدرت‌ نظامی هر روز مشکلات مردم را بیشتر و نارضایتی‌هایشان را عمیق‌تر کردید .

اکنون دیگر راه بازگشت ندارید. این مسیر دیگر پایان خوش گذشته را برای شما ندارد . از سرنوشت حکومت‌های مشابه درس نگرفتید ،کنار نرفتید!  سربازها را از خیابان‌ها فرانخواندید! ،با مردم آشتی ملی اعلام نکردید! برای شنیدن حرف دل مردم،همه پرسی نکردید! به آرامی و با عزت کنار نرفتید!پی در پی تقلب کردید! شما امتحان‌تان را پس داده‌اید. نمره‌ی خوبی هم نگرفته‌اید ... مردم را به حال خوشان بگذارید و کنار بروید ...

کنار بروید و راه را باز کنید تا مردم روی خوش آسایش و آرامش را ببینند‌.
 

لحظاتی بعد هردمبیل در میان شعله های خشم مقدس مردم بپاخاسته و ستمدیده از تخت طاغوت به تخته تابوت فروافتاد!

هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 818)

«یاسِ های نور» یا «داس های زور»؟! 

 #دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد650 ) 

 «بامِ کرامت» و «مقامِ انسانیّت» 

 «سگ های حقیر» عمری «اسیر» اند؛ 

 آن قدر «زنجير را می بوسند»،تا از «تحقیر می پوسند»!

اگر این «سگ های اسیر» بر روی اجساد «شیرهای دلیر» هم برقصند، 

و با «شَیّادی»،«شادی» کنند 

و خود را «بزرگ» و شیر را «گُرگ» بپندارند؛ 

  باز هم «شیر، شیر» می ماند و «سگ، سگ»! 

زنهار که «جوان آزاده» و «انسان بااراده» 

خود «تن به تحقیر» دهد و «گردن به زنجیر» سپارد!

چنین کسی نه تنها از «بامِ کرامت»،

که از «مقامِ انسانیّت» ساقط می شود.

#شفیعی_مطهر

داوری !!!  

قصه دوم / قصه های شهر هرت

#شفیعی_مطهر
 

    ـآی دزد! آی دزد! دزد آمده ! آهای ! آهای !

    دزد بدشانس وقتی صدای صاحب خانه را شنید ،ناگزیر پلّکان پشت بام را پیش گرفت . پشت بام به گریزگاهی راه نداشت. دزد دست و پا گم کرده خود را به لب پشت بام مُشرف به کوچه رساند. ارتفاع دیوار بلند بود . ولی چاره ای نبود . چون صاحب خانه و همسایگان که بیدار شده بودند ،با چوبدستی پشت سر او بودند . دزد عجول فرصتی برای اندیشیدن نداشت. یک راه تحمّل ضربات چوب صاحب خانه و راه دیگر پریدن به داخل کوچه بود . دزد راه دوم را بر گزید و خود را به داخل کوچه انداخت. دیوار بلند و دزد هم چاق و تنومند بود . در نتیجه پای دزد نسبتا محترم!! شکست!

     صبح روز بعد دزد با پای شکسته و عصای زیر بغل روانه قصر حاکم شهر هرت شد .

     - آقای قاضی ! من شکایت دارم! حق مرا از این صاحب خانه بی انصاف بگیر ! آخ ! وای !

    - چه شده ؟ چه کسی پای تو را شکسته؟

  - آقای قاضی ! قصه من دراز است . دیشب نزدیکی های سحر طبق معمول در انجام وظیفه ! و شغل شریف!خود وارد خانه ای شدم . در اثنای کار صاحب خانه از خواب بیدار شده و به اتفاق همسایگان با چوب و چماق به سوی من یورش آوردند. من ناگزیر از ترس ضرب و شتم از بالای پشت بام به داخل کوچه پریدم . به علت بلندی پشت بام پایم شکسته است . حال شکایت من این است که چرا این صاحب خانه پشت بام خود را این قدر بلند ساخته است که دزد نتواند به سلامت از بالای آن به پایین بپرد؟! اکنون من از این صاحب خانه شکایت دارم و خواهان مجازات او هستم!

     - درست است ! حق با شماست ! حتما او را احضار و به اشدّ مجازات محکوم می کنم !

     حاکم سپس به گزمه ها دستور داد صاحب خانه را احضار کردند.

     - آقای صاحب خانه ! چرا دیوار پشت بام خود را تا این اندازه بلند و مرتفع ساخته ای که این دزد محترم(!!) وقتی ناگزیر از روی آن پریده پایش شکسته است ؟!

     - قربان ! من  تقصیری ندارم . معمار و مهندس نقشه آن را این گونه کشیده است !

     - بسیار خوب! معمار را احضار کنید .

      پس از احضار معمار قاضی رو به او کرد و با توپ و تشر گفت :

     - آقای معمار ! چرا نقشه خانه این شخص را این طوری کشیده ای که بلندی پشت بام آن باعث شکستن پای این دزد شریف!! شده است؟!

     - آقای قاضی محترم! من تقصیری ندارم . بَنّای ساختمان آن را به این بلندی ساخته است .

     - بسیار خوب! بنّا را بیاورید!

     پس از حضور بنّا قاضی بر سر او فریاد کشید :

    - چرا پشت بام این آقا را این قدر مرتفع ساخته ای به حدّی که دزد نتواند از بالای آن به راحتی بگریزد؟  

     - قربان ! من تقصیری ندارم. مقصّر اصلی خشت مالی است که خشت ها را ضخیم قالب گیری کرده است!

      قاضی با عصبانیت نعره کشید:

    - فورا خشت مال وظیفه نشناس را احضار کنید تا او را به سختی مجازات کنم .

     پس از احضار او قاضی با چند دشنام و ناسزا گفت :

     -چرا تو خشت ها را کلفت و ضخیم قالب زده ای که...

     - قربان ! به جقّه مبارک قسم می خورم که من تقصیری ندارم. نجّار بی انصاف قالب خشت مالی را این گونه ساخته است ! 

      - فورا این نجّار متخلّف و جنایتکار را بیاورید تا بلایی به روز او بیاورم که دیگر هیچ نجّاری جرات نکند چنین خلاف بزرگی مرتکب شود .

     پس از مدتی گزمه ها نجّار بدبخت را کشان کشان به محکمه آوردند .

    - ای نجّار گناهکار! یاالله! زود به جنایت خود اقرار کن ! چرا قالب خشت مالی را  این انداره پهن ساخته ای که ...

     - قربانت گردم ! این اندازه طبیعی آن است. همیشه  و همه جا قالب خشت مالی را همین طور و به همین اندازه می سازند و من ...

     -کافی است !دیگر حرف نزن ! مقصّر اصلی تو هستی! آهای گزمه ها! به او دستبند بزنید و یک قفس بسازید به ابعاد یک "متر " و او رادر آن محبوس کنید.

     پس از ساختن قفس گزمه ها هرچه کوشیدند هیکل درشت و تنومند نجّار را در آن جای دهند نتوانستند . ناگزیر نزد حاکم رفتند و گفتند :

     قربان ! نجّار بسیار چاق و تنومند است و در این قفس جای نمی گیرد . چه فرمان می دهید ؟

     حاکم که دیگر در این داوری های مشعشع !!خود درمانده بود در حالی که فریاد می زد گفت :

     - این قدر برای این کارهای کوچک وقت مرا نگیرید ! آیا این کار ساده پرسیدن دارد؟ اگر نجّار چاق است و در قفس جای نمی گیرد، بالاخره یکی باید مجازات شود(!!) بگردید و کسی را پیدا کنید که قد و قواره او دراین قفس بگنجد !! او را در قفس محبوس کنید و این دعوا را فیصله دهید !!!

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

 شهر شلوغ و وعده های دروغ!!

#شفیعی_مطهر

گفت: گاهی شنیدن وعده های شیرین هم به آدم حال میده،گر چه دروغ باشه!

گفتم: مثلا چی؟!

گفت: مثلا برخی کاندیداهای ریاست جمهوری به قدری وعده های نان و آبدار میدن که آدم دلش نمیاد باور نکنه!آدم لااقل میتونه در عالم خیال با اون دروغ ها حال کنه! 

گفتم:هیچ میدونی وقتی از عالم خیال میاد بیرون و واقعیت تلخ عدم تحقق وعده ها رو حس میکنه،چه حالی بهش دست میده؟!

گفت:مثلا چی میشه؟
 گفتم: این گونه افراد سیاستمدار را کسی می دانند که بتواند با وعده های پوچ مردم را بفریبد و آرایشان را به دست آورد!

و جالب تر این که کسی را سیاستمدار ماهر و سَیّاس می دانند که پس از عدم اجرای وعده هایش بتواند با آوردن هزار و یک دلیل ثابت کند که چرا وعده ها انجام نشد!! البته اگر حافظه تاریخی ملت آن وعده ها را فراموش نکرده باشد!!

اعلي حضرت هردمبيل پادشاه شهر هرت در یک شب سرد زمستان از قصر خارج شد.

هنگام بازگشت سرباز پیری را دید که با لباسی اندک در سرما نگهبانی می داد.
از او پرسید : آیا سردت نیست؟ نگهبان پیر گفت :

چرا ای پادشاه ، اما لباس گرم ندارم و مجبورم تحمل کنم.
هردمبيل گفت : من الان داخل قصر می روم و می گویم یکی از لباس های گرم مرا برایت بیاورند.
نگهبان ذوق زده شد و از پادشاه تشکر کرد. اما پادشاه به محض ورود به داخل قصر این وعده را نیز چون سایر وعده هایش فراموش کرد.

صبح روز بعد جسد سرمازده پیرمرد را در حوالی قصر پیدا کردند، در حالی که در کنارش با خطی ناخوانا نوشته بود :

ای پادشاه، من هر شب با همین لباس کم سرما را تحمل می کردم؛ اما وعده لباس گرم تو مرا از پای درآورد.

 ناله و زاری ممنوع!!

قصه های شهر هرت /قصه شصت و هفتم  

#شفیعی_مطهر

یکی از چالش ها و مشکلات اعلی حضرت هردمبیل پادشاه قوی شوکت و قَدَرقدرت شهر هرت مزاحمت های صوتی زندان شهر هرت بود!

در زیر قصر بزرگ هردمبیل سیاهچالی ترسناک و مخوف را برای شکنجه دادن و زندانی کردن مخالفان سیاسی اعلی حضرت هردمبیل تدارک دیده بودند.

هر شب طبق معمول همیشگی وقتی شکنجه زندانیان توسط شکنجه گران درباری آغاز می شد،صدای ناله و زاری و ضجّه و شیون و فریادهای جگرخراش زندانیان ،خواب را از دیدگان مبارک می ربودند! زندانبانان هر چه می کوشیدند تا همه درها و پنجره ها و روزن ها را ببندند و بپوشانند،باز هم صدای دلخراش زندانیان خواب را از چشم اعلی حضرت می گرفت!

روزی اعلی حضرت،وزیران و درباریان را احضار و این مسئله را برای آنان مطرح کرده و از آنان خواست تا راه حلی کارساز برای آن بیابند!

وزیران و درباریان پس از روزها تحقیق و بررسی و شور و مشورت نهایتا به راه حلی قطعی و قانونی!! رسیدند و آن این بود که دولت لایحه ای در این باره تهیه و تدوین کند و برای تصویب به مجلس بفرستد و در آن هرگونه داد و فریاد و ضجّه و شیون دلخراش توسط زندانیان بکلی ممنوع شود!!

این پیشنهاد دموکراتیک!!مورد تایید اعلی حضرت قرار گرفت و برای تهیه و تدوین لایحه آن برای دولت ارسال شد. هیئت وزیران در این لایحه هرگونه سر و صدای ناهنجار و فریاد دلخراش و ضجّه و شیون را توسط زندانیان شکنجه شده بکلی ممنوع اعلام کرد و زندانی مرتکب را به ازای هر فریاد به سه ماه زندان اضافی همراه با شکنجه محکوم کرد!! 

این لایحه بدون هیچ مخالفی فورا توسط مجلس مطیع اعلی حضرت به تصویب رسید و برای اجرا به دولت ابلاغ شد!

حالا چند صباحی از تصویب این قانون دموکراتیک!!می گذرد. نتیجه اجرای این قانون این شده که طول محکومیت هر زندانی به صدها سال!!رسیده و هر زندانی مخالف اعلی حضرت موظف است چندین برابر عمر خود را در حال شکنجه شدن در زندان شهر هرت بگذراند!! 

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

https://t.me/amotahar
 

کانال رسمی ویدیویی در سایت آپارات:

http://www.aparat.com/modara.motahar

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 509) 

« سختی اندیشه » یا « بدبختی همیشه » 

برای انسان کاری آسان تر از « دیدن » و سخت تر از « اندیشیدن » نیست!

انسان می تواند با « یک نمود ببیند »،اما باید با « همه وجود بیندیشد»!

آنان که می اندیشند ،« راز جهان را می دانند » 

و « بر همگان فرمان می رانند»!

و آنان که نمی اندیشند،ناگزیر باید « خاموش، فرمان برند » 

و « به دوش، بار گران کشند »!

آدمیان دو گونه می زیَند : یا « بار بر دوش » یا « کار با هوش »!

انسان ها ناگزیر باید بپذیرند یا « سختی اندیشه » را ، 

و یا « بدبختی همیشه » را !

#شفیعی_مطهر

-----------------------------------

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

https://t.me/amotahar
 

کانال رسمی ویدیویی در سایت آپارات:

http://www.aparat.com/modara.motahar
 

 خرید یا فروش علم و عقل ؟!!
 

قصه شصت و ششم /قصه های شهر هرت
 

#شفیعی_مطهر
 

حكيمي وارد شهر هرت شد. پس از مدتي اقامت در آن شهر و بررسي محققانه درباره روان شناسي و جامعه شناسي مردم شهر هرت به اين موضوع مهم پي برد كه عمده مردم اين شهر زير بمباران تبليغات شديد و غوغاهاي رسانه اي اعلي حضرت هردمبيل خود را باخته و به موجودي مستاصل و درمانده تبديل شده و از حسي به نام « دانستن » اشباع شده اند. 

حکیم دردآشنا مدتی با خود اندیشید تا راه رهایی این مردم را از بلای « توهم دانایی » بیابد . سرانجام او بالاترين و مهم ترين نياز اصولي اين مردم را عقلانيت،خردورزي ،تفكر و دانايي حقیقی تشخيص داد. بنابراين سال ها كوشيد و حجم زيادي از «عقل»، «خردورزي» و «دانايي» توليد كرد. آن گاه مركزي براي توزيع آن ها تاسيس كرد.

براي توزيع محترمانه كالاي علم و عقل،آن را «مركز خريد و فروش عقل و علم» ناميد.

در نخستین روز اعلام افتتاح این مرکز سیل مردم به سوی این مرکز روانه شدند.اما نه برای خرید علم و عقل؛بلکه همه مردم برای فروش علم ها و عقل های مازاد بر نیاز خود صف کشیده بودند!! 

مقدمتان گلباران در گاه گویه های مطهر   telegram.me/amotahar

 #دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(368) 

« باریکی راه » و « تاریکی پگاه »

من هر گاه در « سیر زندگی » و « مسیر ارزندگی »

 لحظاتی را « بسیار تاریک » 

و راه پیش روی را « بسی باریک » احساس می کردم؛

یقین می دانستم كه خداوند در « خزانه گزینش » و « عکاسخانه آفرینش »

دارد « زيباترين تصوير » و « والاترین تقدیر » را از شخصيتم مي سازد ؛ 

زيرا زيباترين عكس ها را در تاريكي ظاهر مي كنند.

 بنابراین نه از « باریکی راه » باید ترسید و نه از « تاریکی پگاه ».

 تکامل، « رویشگاهی » است که در آن « نو به نو » باید« رویید»

 و « راهی » است که پیوسته « رو به جلو » باید « پویید »!

نه « سختی سنگ » و نه « لَختی درنگ » !

#شفیعی_مطهر

 ------------------------------- 

خزانه : گنجینه،گنج خانه

تقدیر : سرنوشت

لَختی : اندکی ،کمی ،مقداری،بخشی

بیشتر بخوانید در کانال زیر:

گاه گویه های مطهر   telegram.me/amotahar

 کلاهبرداری ،نیرنگی نهادینه و فرهنگی دیرینه!

قصه های شهر هرت / قصه شصت و پنجم

در شهر هرت هر کسی که صبح از خانه خارج می شود با فکری بدسگال و دو دست فعال ؛ دستی برای برداشتن کلاه و دست دیگری برای گذاشتن کلاه بر سر دیگران وارد جامعه می شود!سال هاست این شیوه نیرنگی نهادینه و فرهنگی دیرینه برای مردم این شهر درآمده است!
 روزی در شهر هرت فردی به دکتر مراجعه می کند. در حین معاینه، یک نفر بازرس از راه می رسد و از دکتر می خواهد که مدارک نظام پزشکی اش را ارائه دهد.
دکتر، بازرس را به کناری می کشد و پولی در دست بازرس می گذارد و می گوید :
من دکتر واقعی نیستم! شما این پول را بگیر بی خیال شو!

بازرس که پول را می گیرد، از در خارج می شود.
مریض یقه ی بازرس را می گیرد و اعتراض می کند.

بازرس می گوید : من هم بازرس واقعی نیستم و فقط برای اخاذی آمده بودم، ولی توی مریض می توانی از دکتر قلابی شکایت کنی!

مریض لبخند تلخی می زند و می گوید : 

اتفاقأ من هم مريض نيستم. آمده ام كه چند روز استراحت استعلاجی بگيرم برای مرخصی از محل كارم!!!!

و این است حکایت تلخ امروز که هر روز در جامعه شهر هرت استمرار دارد!

  هرکسی به دنبال این است که کلاه یکی را بردارد با فریب و بر سر دیگری بگذارد عنقریب ! البته فعلا این نیرنگ در قاب دین و زیر نقاب آیین صورت می گیرد!!!! 

(منبع :اقتباس از یک لطیفه رایج با کمی ویرایش)

شهر قلابی و شهروندان قلابی!

قصه پنجاه و نهم / قصه های شهر هرت

  در شهر هرت هیچ پدیده در جای خود قرار نگرفته است.هر کس هر شغلی دارد،از کار و شغل خود ناراضی است. هر شخص و شخصیتی خود را لایق تر و قابل تر از ان نقشی می داند که جامعه به او محول کرده است. همه بر این باورند که لیاقت و شایستگی آنان بیش از جایگاه و سمتی است که به او محول کرده اند و حقوق و دستمزدی که می گیرد،خیلی کمتر از حق اوست. 

البته ممکن است در بسیاری از موارد حق با آنان باشد؛زیرا نظامی عادلانه و علمی و بر اساس عقلانیت بر شیوه مدیریت این شهر حاکم نیست؛بنابراین بعید نیست که در بیشتر موارد کارهای مهم و بزرگ را به دست کوتوله ها بسپارند و کارهای کوچک و کم ارزش را به دست مدیران لایق و بزرگ.

همه مردم شهر هرت بر این باورند که سمت ها و مقام های عالی و مناصب بلندپایه را به افراد نالایق و فرومایه سپرده اند و بر عکس انسان های لایق و نخبه و متفکر را به کارهای کوچک و مسئولیت های بی ارزش گمارده اند.

بنابراین همه ناراضی اند و پارتی بازی و واسطه گری و رشوه خواری بیداد می کند.

هیچ شهروندی بدون پارتی بازی و رشوه دادن نمی تواند به حقوق مسلم خود برسد.

در این وضعیت روزی یکی از شهروندان معمولی بیمار می شود. او می داند که اگر با همین تیپ و شخصیت معمولیش پیش هر طبیبی برود،او را تحویل نمی گیرد و توجهی به او نمی کند.

بنابراین یک دست لباس ماموران درباری اعلی حضرت هردمبیل را گیر می آورد و خود را به صورت درباریان درمی آورد و نزد یکی از پزشکان شهر می رود.

منشی دکتر به محض مشاهده او با این پندار که او یکی از وابستگان درباری است، پیش پای او بلند می شود و با احترام اورا تحویل می گیرد و نزد پزشک می فرستد .

.در حین معاینه توسط دکتر،یک نفر بازرس از راه می رسد و از دکتر می خواهد که مدارک نظام پزشکی خود را ارائه بدهد. دکتر، بازرس را به کناری می کشد و پولی کف دست بازرس می گذارد و می گوید:

من دکتر واقعی نیستم.شما این پول را از من بگیر و بی خیال شو.

وقتی بازرس پول را می گیرد، از در خارج می شود. شهروند بیمار فورا یقهءبازرس را می گیرد  و اعتراض می کند و می گوید:

اگر این پزشک قلابی است،چرا اجازه می دهی به کارش ادامه دهد؟

بازرس که ناگهان با پرسش بی پاسخ او رو به رو می شود،با دستپاچگی و به طور درگوشی به او می گوید: 

آخر عزیز من! من هم بازرس واقعی نیستم و فقط برای اخاذی آمده بودم، ولی شمای مریض با توجه به این که از بستگان اعلی حضرت هستید، می توانید از دکتر قلابی شکایت کنید.

مریض لبخند تلخی می زند و می گوید:

اتفاقا من هم این لباس و درجه ها مال خودم نیست و مال یکی دیگر است..

 هردمبیل ،استاد تیراندازی!

قصه های شهر هرت / قصه پنجاه و هشتم

روزی اعلی حضرت هردمبیل در میدان تیر، سربازی را دید که تیرهایش به خطا می‌رفت .او را فراخواند و تفنگ را از دست یک سرباز گرفت و گفت:

حالا خوب دقت کن!  تا شیوه درست تیراندازی را به تو یاد بدهم!

سپس هردمبیل از آنجا که هیچ مهارت و هنری از جمله مهارت  تیراندازی نداشت ،پس از نشانه گیری دقیق  تیری شلیک کرد که اصلا به تخته نشانه هم نخورد! 

بعد زیر چشمی نگاهی به سربازان انداخت و احساس کرد که همه سربازان آماده اند تا از خنده منفجر شوند! اما با سختی و از روی ترس خودشان نگه داشته اند! بنابراین برای حفظ موقعیت رو به سرباز کرد و گفت:

متوجه شدی؟! تو این طوری تیراندازی می‌کردی!!

 پس از این رسوایی و افتضاح هردمبیل، اطرافیان و فداییان اعلی حضرت برای غلبه بر جو رسوایی یک پارچه شعار سر دادند که:

ای آرش کمانگیر 

تیراندازی رو یادگیر!

همه انسان ها با کرامت اند!

  قصه های شهر هرت / قصه پنجاه و هفتم

یکی بود.یکی دیگر هم بود....و او کسی نبود جز اعلی حضرت هردمبیل! 

چرا فقط هردمبیل؟!

زیرا تا در هر گوشه ای از زمین و هر برهه ای از زمان ،مردمانی توسعه نیافته و ستمکش یافت شوند،حضور جرثومه هایی منفور و انگل هایی مغرور چون هردمبیل گریزناپذیر است. حضور افراد مزدور لازمه وجود ستمگران مغرور است.

...و اما بعد

اعلی حضرت قدرقدرت و قوی شوکت هردمبیل با غرور تمام با دماغی پر باد ،رژیم پر از فساد خود را بر گرده مردم ستمکش و ظلم پذیر شهر هرت تحمیل کرده بود. در گرداگرد او نیز عده زیادی از بله قربان گوهای سالوس و چاپلوسان دست بوس جمع شده بودند تا اجرای اوامر ملوکانه را کمر بندند و رهنمودهای داهیانه(!!!) ایشان را عمل نمایند. 

یکی از چالش های فکری و ایدئولوژیک هردمبیل ورود زنان در نهادها و دستگاه های قضایی،اداری،اقتصادی و فرهنگی کشور بود. عده زیادی از ایدئولوگ های دربار اعلی حضرت بر این باور بودند که زنان ناقص عقل اند و توان و شایستگی نقش پذیری در فعالیت های سیاسی،قضایی،اقتصادی و اجتماعی را ندارند؛بنابراین بهترین و شایسته ترین کار و وظیفه برای زنان خانه نشینی و خدمت به شوهران و فرزندانشان می باشد.

حکیمی ادیب و پژوهشگری نجیب که از وجود تبعیض جنسیتی ناراحت و ناراضی بود، در حال تحقیق و پژوهش میدانی درباره کیاست و زیرکی زنان بود تا ثابت کند که زنان جامعه نیز آن قدر زیرکی و توانمندی دارند که می توانند در اداره امور جامعه و کشور نقش هایی همسنگ مردان بر عهده گیرند. 

روزی این حکیم محقق در ادامه تحقیقات میدانی خود وارد شهر هرت شد و در ساعات میانروز خسته و گرسنه مانده بود. هر چه جستجو کرد جایی برای استراحت و غذایی برای خوردن نیافت. ناگزیر در خانه ای را زد. اتفاقا آن خانه متعلق به یکی از مردان مزدور درباری بود. زن خانه در را باز کرد و از او پرسید :

شما چه کسی هستی و با ما چه کار داری؟ .

مرد حکیم داستان کار خود و علت ورودش را به این شهر برای زن توضیح داد. زن خانه که خود از منتقدان این تبعیض علیه زنان بود،از این مرد حکیم و کار جالب او خوشش آمد و او را با احترام به درون خانه فراخواند.

سپس برایش مقداری غذا و نوشیدنی آورد و از حکیم پذیرایی شایسته ای به عمل آورد. 

زن در ضمن پذیرایی از شیوه کار و تحقیق حکیم پرسید . حکیم پاسخ داد : 

من ضمن گشت و گذار و گفتگو با بانوان و دیدن کارهای هوشمندانه و ابتکاری آنان نسبت به نگارش و ثبت آن کیس ها اقدام می کنم.ضمنا ادامه داد:  

من می کوشم مشاهدات و تحقیقات خود را مستندا برای داوری عموم مردم و نیز برای فرهنگ سازی آن ها منتشر کنم و در معرض داوری مردم قرار دهم.

در این هنگام صدای در خانه به گوش رسید. زن متوحشانه فریاد زد: 

شوهرم آمد. حالا اگر تو را اینجا ببیند،تو را به جرم نوشتن مطالبی ضاله و گمراه کننده و نیز با تهمت ورود غاصبانه به خانه اش به قصد تعرض به ناموسش بازداشت می کند یا به بهانه مشاهده در حین تعرض در جا تو را می کشد!

حکیم ترسان و لرزان گفت: پس حالا من چه کنم؟

زن صندوقی را به او نشان داد و گفت: فعلا برو داخل این صندوق تا تو را نبیند.

مرد حکیم فورا بساط خود را جمع کرد و به داخل صندوق رفت .زن در صندوق را بست و به استقبال شوهرش رفت.

وقتی شوهر از راه رسید، زن ضمن خوش آمدگویی و پذیرایی آمدن مرد حکیم را به این صورت برای همسرش تعریف کرد:

من امروز در خانه نشسته بودم.ناگهان یکی در زد. وقتی در را باز کردم، مرد غریبه ای خود را با زور به داخل خانه افکند و قصد تعرض و تجاوز به من را داشت. شوهر خشمگینانه پرسید: حالا آن مرد غریبه کجاست؟

زن ضمن نشان دادن صندوق گفت: با بهانه هایی اورا فریب دادم و او را در این صندوق محبوس کرده ام تا شما بیایی!

مرد با تندی اسلحه خود را کشید و از جای برخاست و به سمت صندوق یورش برد.

ناگهان زن فریاد زد: همسر عزیزم! آیا امروز رفتی خدمت اعلی حضرت هردمبیل؟ 

مرد پاسخ داد : نه! مگر با من امری داشتند؟

زن گفت: آری! پیام دادند که به شما بگویم اگر کاسه آب در دست داری، بگذاری زمین و برای دست بوس به خدمتشان بروی!

مرد با شنیدن نام اعلی حضرت هردمبیل همه خشمش فرونشست و اسلحه را به سویی پرتاب کرد و با سرعت لباس پوشید و برای رفتن به دربار خانه را ترک کرد.

پس از بیرون رفتن شوهر از خانه ،زن به سوی صندوق رفت و چون در صندوق را باز کرد،مرد حکیم را رنگ پریده و ترسان و لرزان دید.او در حالی که می خندید،احوال مرد حکیم را پرسید. حکیم با تعجبب گفت:

آخر ای خواهر عزیز! این چه کاری بود که تو امروز کردی؟! من داشتم از ترس قبض روح می شدم!  اولا من که با قصد تعرض و بدون اجازه شما که وارد این خانه نشدم ؛ ثانیا اگر قصد تو آزار و اذیت و کشتن من بود،پس چرا به بهانه دیگری او را از مجازات من بازداشتی؟!

زن در حالی که از حالت ترس و لرز حکیم بشدت به خنده افتاده بود، به او پاسخ داد:

حالا که شما داری موارد هوشمندی و کیاست زنان را جمع آوری و نگارش می کنی، این کیس و مورد را نیز بر آن ها بیفزای! شما در کتابت بنویس:  که اگر کلید هر قفل بسته از امور مهم جامعه در دستان توانمند مردان سختکوش و فعال است،همه بدانند که انگیزه انجام یا عدم انجام هر کاری از کارهای مردان در زبان مشکل گشای زنان هوشمند و زیرک جامعه است.  اگر زنان بخواهند، مردان را می توانند مهار کنند و به راه مطلوب خود برانند.

در کتابت بنویس که هردمبیل های هر عصر و هر نسل بدانند انسان هایی پست و بی مقدار و ناکارآمد می شوند که آنان را پست و بی مقدار انگارند.

در تحقیقاتت بنویس هر انسانی دارای توانمندی هایی است؛ اگر استعدادهایش را باور و  آن ها را بارور کنند، می تواند در جامعه خود اثرگذار باشد؛ فرقی نمی کند آن انسان چه مرد باشد و چه زن ، چه شهری و چه روستایی،چه سیاه و چه سفید و...

 «عکس» یعنی «بر عکس»  

  قصه پنجاه و چهارم/ قصه های شهر هرت 

اعلی حضرت هردبیل علاوه بر داشتن ده ها نقص و ضعف اخلاقی و رفتاری دو عیب بارز جسمانی نیز داشت. او فقط یک چشم و یک پا داشت.
هردمبیل شاه به تمام نقاشان قلمرو خود دستور داده بود تا یک پرتره زیبا از او نقاشی کنند.
اما هیچ کدام نمی توانستند و جرات نمی کردند سیمای ذات ملوکانه را با یک چشم و یک پا به تصویر بکشند؛ آنان چگونه می‌توانستند با وجود نقص در یک چشم و یک پای پادشاه، نقاشی زیبایی از او بکشند؟

نقاشان بارها دیده بودند که هر کس کوچک ترین نقد و انتقادی نسبت  به پادشاه مطرح کرده ،به بدترین نسبت های خیانت به میهن،مرتدشدن،جاسوس دشمن بودن و ده ها تهمت اخلاقی و ناموسی متهم شده و به سخت ترین مجازات ها رسیده است؛ بنابراین می دانستند اگر پرتره ای از شاه بکشند و عیب و نقصی در اندام ایشان به تصویر بکشند،حسابشان با کرام الکاتبین است!!

سرانجام یکی از نقاشان گفت که می‌تواند این کار را انجام دهد و یک تصویر کلاسیک از پادشاه نقاشی کرد.
نقاشی او فوق‌العاده بود و همه را غافلگیر کرد.
او شاه را در حالتی نقاشی کرد که یک شکار را مورد هدف قرار داده بود؛ نشانه‌گیری با یک چشم بسته و یک پای خم شده.

این نقاش در مکتب حاکمیت استبداد یاد گرفته بود که در سخت ترین شرایط تنفس چگونه نفس بکشد و از کنار فاجعه ها با چه ترفندی به سلامت بگذرد!!

 ...و این گونه درس ها بود که به بسیاری از ملل جهان سوم آموخته بود که عیب ها را ببینند،اما محاسن را بگویند!! 

...ستم ها را تحمل کنند، اما عدالت را به تصویر بکشند!

...اشک های ستمدیدگان را ببینند ،ولی اشک شوق بنامند!

...طوق بردگی بر گردن بنهند ،اما آن را عطایای ملوکانه و تفقدات شاهانه بدانند!!

...و چنین شد که هر کودکی در مکتب خودکامگان می آموخت که:

چرا ما نتوانیم از سیمای اعلی حضرت چنین تصاویری نقاشی کنیم؟ 

پنهان کردن نقاط ضعف و برجسته ساختن نقاط قوت ایشان...

این است رمز موفقیت و راز سلامت در تحت حاکمیت خودکامگی هردمبیل ها!!

این گونه شد که «تصویر» را «عکس» نامیدند؛ «عکس» یعنی همه چیز«برعکس!!»

فضای باز سیاسی هردمبیلی 

قصه پنجاه و سوم/ قصه های شهر هرت 

برای حفظ نظام خودکامگی اعلی حضرت هردمبیل ،معظم له دستور داده بودند در شهر هرت همه چیز و هر کاری ممنوع است. 

  تنها چیزی که ممنوع نبود، بازی الک دولک بود. اهالی ‌شهر هر روز به صحراهای اطراف می‌رفتند و اوقات خود را با بازی الک دولک می‌گذراندند. چون قوانین ممنوعیت نه یک باره بلکه به تدریج و همیشه با دلایل کافی وضع شده بودند، کسی دلیلی برای گلایه و شکایت نداشت و اهالی هم مشکلی برای سازگاری با این قوانین نداشتند. 

سال ها گذشت. یک روز بزرگان شهر دیدند که ضرورتی وجود ندارد که همه چیز ممنوع باشد ؛ بنابراین مراتب را به عرض خاک پای ملوکانه رساندند و از محضرشان تقاضا کردند فضای سیاسی - اجتماعی را کمی باز کنند و از شدت ممنوعیت ها بکاهند. پس از بحث و تبادل نظر بسیار سرانجام با رای صائب مقام عالی سلطنت جارچی‌ها را روانه کوچه و بازار کردند تا به مردم اطلاع بدهند که می‌توانند هر کاری دلشان می‌خواهد بکنند. 

جارچی ها برای رساندن این خبر به مردم، به مراکز تجمع اهالی شهر رفتند و با صدای بلند به مردم گفتند: 

«آهای مردم! آهای...! بدانید و آگاه باشید که از حالا به بعد هیچ کاری ممنوع نیست.»
مردم که دور جارچی ها جمع شده بودند، پس از شنیدن اطلاعیه، پراکنده شدند و بازی الک دولک شان را از سر گرفتند. جارچی ها دوباره اعلام کردند: 

«می‌فهمید! شما حالا آزاد هستید که هر کاری دلتان می‌خواهد، بکنید!!»
اهالی جواب دادند: «خب! ما داریم الک دولک بازی می‌کنیم!»
جارچی ها کارهای جالب و مفید متعددی را به یادشان آوردند که آن ها قبلاً انجام می‌دادند و حالا دوباره می‌توانستند به آن بپردازند. ولی اهالی گوش نکردند و همچنان به بازی الک دولک شان ادامه دادند بدون لحظه‌ای درنگ. جارچی ها که دیدند تلاش شان بی‌نتیجه است، رفتند که به اعلی حضرت اطلاع دهند. اعلی حضرت هردمبیل گفتند: 

«کاری ندارد! الک دولک را ممنوع می‌کنیم!»
آن وقت بود که مردم دست به شورش زدند و هردمبیل و همه امرای شهر را کشتند و بی‌درنگ برگشتند و بازی الک دولک را از سر گرفتند!!!

 راه توسعه از کجا آغاز می شود؟

قصه پنجاهم / قصه های شهر هرت

در زمان سلطنت اعلی حضرت هردمبیل دو نظریه پرداز تحلیل گر درباره چگونگی ایجاد تحول و دگرگونی در جامعه شهر هرت با یکدیگر بحث و گفت وگو داشتند. 

اولی قدرت مدار و بر این باور بود که:

«سرآغاز ایجاد هر تحولی در هر جامعه،کسب قدرت است. هر جامعه انسانی آن گاه متحول می شود و راه ترقی و رفاه را می پیماید که مردم طی انقلابی خونین پادشاه ستمگر و خودکامه را سرنگون و یک رژیم حکومتی دموکراسی و انقلابی را بر سر کار بیاورند.پس از به دست آوردن قدرت سیاسی و نظامی و تحکیم حاکمیت،در آن صورت همه کارها رو به راه می شود و مردم روی رفاه و خوشبختی را می بینند.»

اما نظریه پرداز دومی فرهنگ اندیش بود و بر این اعتقاد پای می فشرد که:

«مترقی ترین افکار هم تا به صورت یک فرهنگ در متن و بطن جامعه نهادینه نشود،ماندگار نمی شود.یک جامعه توسعه یافته متشکل از انسان های توسعه است. بنابراین هر حرکت توسعه محور باید از پایین ترین لایه های اجتماعی آغاز شده و روشنگران جامعه با کارهای فرهنگی عمیق بکوشند ضمن تربیت انسان های توسعه یافته ،جامعه ای توسعه یافته بسازند.در این صورت دیگر هیچ حاکم زورگو و خودکامه ای نمی تواند سلطه جائرانه خود را بر گرده مردم توسعه یافته تحمیل کند.»

 یکی از پندارهای واهی و ارزش های خرافی آن جامعه برتری حقوقی مرد بر زن بود.مثلا هیچ زنی حق نداشت در خیابان ها و معابر دوش به دوش شوهرش حرکت کند، بلکه همیشه باید دو سه قدم عقب تر از او راه برود. 

روزی آن دو نظریه پرداز در حال گفت و گو از خیابانی می گذشتند.زن و شوهری را دیدند که طبق معمول همه زوج ها زن حدود دو سه قدم عقب تر از شوهر حرکت می کرد. آنان نزد شوهر رفتند و بعد سلام و احوال پرسی ،علت این کار را پرسیدند. مرد صراحتا پاسخ داد:

«خوب ! بدیهی است که زن حق ندارد پا به پای شوهر حرکت کند!شما مگر نمی دانید که حقوق زن به پای مرد نمی رسد.اصلا زن چه ارزشی دارد که بخواهد دوش به دوش مرد راه برود. مگر من مرد نیستم! که دوش به زنم راه بروم؟! من مردم! من غیرتمندم!من آبرو دارم! و... »

آن دو کمی به نگاه کردند و نومیدانه خداحافظی کردند و رفتند. 

با این وضعی که در شهر هرت حاکم بود ،این دو نفر نظریه پرداز نیز چون هزاران نفر از روشنفکران شهر هرت مهاجرت کرده و به دیار فرنگ رفتند.

سال ها گذشت.مردم شهر هرت سرانجام از طلم حاکم بر جامعه خود به ستوه آمدند و ناگزیر طی انقلابی خونین و سخت رژیم خونریز هردمبیل را سرنگون کردند و به جای آن افرادی ظاهرالصلاح و خوش رفتار را سر کار آوردند.

وقتی خبر این انقلاب به فرنگ رسید،شهروندان مهاجر شهر هرت دسته دسته به وطن برگشتند و کوشیدند تا آرمان های قلبی خود را تحقق بخشند . 

این دو نفر نظریه پرداز قصه ما نیز با همین امید به وطن برگشتند.روزی از خیابانی می گذشتند و با هم گفت و گو می کردند.وقتی با هم بحث می کردند ،مردم را هم می نگریستند.ناگهان به نکته ای جالب برخوردند. آنان دیدند پس از انقلاب بر خلاف گذشته راه رفتن زن ها و شوهرها در خیابان ها تغییر کرده و متحول شده است.این بار زن ها دو سه قدم جلوتر از شوهرها حرکت می کنند! 

نظریه پرداز اولی رو به سوی دومی کرد و پیروزمندانه گفت:

«آیا به تو نمی گفتم که یک انقلاب خونین و شدید،ارزش ها را دگرگون کرده تحول می آفریند و فرهنگ مردم را درست می کند.حالا ببین چه فرهنگی حاکم شده که حقوق زنان احیا شده و زن از جنس دوم به جنس برتر ارتقا یافته است!

بنابراین هر دو نزد یکی از زن و شوهرها رفتند.اولی از شوهر پرسید:

«چگونه شده که بعد از انقلاب دیگر زن ها در پشت سر شوهران حرکت نکرده،بلکه چند قدم جلوتر هم راه می روند؟  »

شوهر لبخندزنان پاسخ داد: 

« آخر بر اثر انقلاب و جنگ های خیابانی بسیاری از معابر مین گذاری شده است.لذا ما زن ها را جلوتر می فرستیم که اگر مینی در خیابان باشد،ما مردها آسیبی نبینیم!!!»

در اینجا بود که نظریه پرداز قدرت مدار بدین باور رسید که هر تحولی در هر جامعه با تربیت تک تک افراد آن جامعه آغاز می شود.

فردریک مایر انديشمند آمريكايي معاصر مي گويد:

  سه عامل بزرگ می تواند در تغيير رفتار مردم یک جامعه اثرگذار باشد:

 ۱ - انقلاب          ۲ - جنگ            ۳ - تربیت

 اکنون با توجه به نقاط مثبت و منفی جنگ و انقلاب و آثار ویرانگر و درازپای این دو به این نتیجه می رسیم که هیچ عاملی پایدارتر و ماندگارتر از تربیت يعني كار فرهنگي نيست.

 طرح ملوکانه و راه حل داهیانه ! 

قصه پنجاهم / قصه های شهر هرت

روزی گزارشگران مخفی اعلی حضرت هردمبیل محرمانه به ایشان گزارش می دهند که در وسط یکی از خیابان ها  چاهي عمیق وجود دارد که هر روز تعدادی از  ملت به داخل ان مي‌افتند و زخم و زيلي مي‌شوند. 

اعلی حضرت همه مشاوران و وزیران را به دربار فرامی خواند تا در  يك جلسه مهم برای حل این مشکل يك راه حلي پيدا كنند. 

پس از تشکیل جلسه يكي از مشاوران برمی خیزد و پس از کسب اجازه از محضر ملوکانه به عرض می رساند : 

قربان ! يافتم! ما يك آمبولانس در کنار اين چاه می گذاریم كه ‌هركسي در چاه  افتاد ، سريعا او را  به بيمارستان برسانند. 

حاضران همه هورا مي‌كشند: آفرين! ايول! دمت گرم!!‌ 

يكی از وزیران برمی خیزد و مي گوید: 

الحق كه همه شما نفهميد!‌ آخر اين هم شد راه حل؟! 

شاه می گویند : خوب ، تو چه مي گویي؟ چه كار كنيم؟ 

وزیر مي گوید:  تا آن آمبولانس طرف را برساند به بيمارستان، كه آن بدبخت در چاه افتاده جان داده و می میرد. 

شاه می پرسد: پس چه کنیم؟

 وزیر پاسخ می دهد : ما بايد يك بيمارستان كنار اين چاه بسازيم، كه همه به آن سريعا دسترسي داشته باشند! 

همه حاضران کف می زنند و سوت می کشند و خيلي حال مي‌كنند كه: 

اي ول ! بابا تا چه مخي داري!‌ 

اما اعلی حضرت مغرور که همیشه خود را چند سر و گردن از همه بالاتر می داند، از پذیرش راه حل های وزیران و مشاوران عار دارد ، به فکر راه  حلی تازه می افتد.شاه همه را امر به سکوت کرده و افاضه می فرمایند که :

 الحق هرچه به شما مي گویند خر، حقتان است! آخر اين شد راه حل؟! اين همه خرج كنيم يك بيمارستان بسازيم كنار چاه كه چه بشود؟ 

همه حاضران با چشمان و دهان های باز تعجب مي‌كنند و مي گویند: 

اعلی حضرتا ! امر امر مبارک است ! کلام الملوک ملوک الکلام ! هر چه شما بفرمایید حتما بهترین راه حل است .  

شاه سینه ای صاف می کند و با کلماتی مطنطن افاضه مر فرمایند : 

بابا ، اين كه واضح است، ما اين چاه را پر مي‌كنيم، مي رويم نزديك يك بيمارستان يك چاه مي زنيم! 

به دنبال این راه حل ملوکانه سالن دربار ناگهان از فریاد هورا و کف زدن حضار منفجر می شود!!

...و این چنین یکی از غوامض تاریخی شهر هرت با درایت ملوکانه حل می شود و این طرح به عنوان یکی از کشفیات مهم تاریخ در همه رسانه ها ، مطبوعات،کتاب های درسی و تاریخی درج می شود و تا سال ها، سالروز آن را ملت جشن می گیرند.

بنا به نقل تواریخ همه ساله با برگزاری همایش ها ،سمینارها و چاپ ده ها اثر تحقیقی ابعاد پیچیده و مهم این طرح را بررسی می کنند!!

 عبرت گرفتن یا عبرت شدن؟!!

قصه چهل و نهم / قصه های شهر هرت

روزی اعلی حضرت هردمبیل با یکی از وزرای حکیمش از محلی رد مى شدند، به خرابه اى رسيدند، دو جغد با هم حرف مى زدند. هردمبیل از وزیر پرسید : 

اين دو جغد به همديگر چه مى گويند؟ وزیر گفت:

ممكن است دوست نداشته باشند كه ما بدانيم چه مى گويند. 

شاه گفت: نه، بگو آن ها چه مى گويند؟ وزیر گفت: 

آن جغد خاكسترى، جغد نر است و آن جغد ديگر، ماده است.

جغد خاكسترى به خواستگارى دختر اين جغد ماده آمده است براى پسر خودش.

 سنگ مقدس

قصه های شهر هرت / قصه چهل و هشتم

وقتی اعلی حضرت هردمبیل به سلطنت رسید،مردم شهر هرت در رفاه و آزادی بودند و کمتر مشکلی برای مردم پیش می آمد که با ریش سفیدی بزرگان شهر حل نشود.

 در بیرون شهر هرت در نزدیکی کوه صخره سیاه رنگ بزرگی بود که مردم شهر از قدیم آن را مقدس می شمردند. مردم هرگاه اختلاف یا دعوای بزرگی هم داشتند ، از شهر بیرون می رفتند و در برابر آن سنگ و صخره بزرگ با سوگند اختلاف خود را حل می کردند.

وقتی هردمبیل بر اوضاع مسلط شد،روزی وزیر اعظم را به دربار فراخواند و از وضع زندگی مردم و کم و کیف درآمدهای دربار سوال کرد. وزیر اعظم به عرض ملوکانه رساندند که مردم شهر مشکل چندانی ندارند.اصولا کاری با ما ندارند.خود مشکلات خود را با کمک ریش سفیدان و بزرگان شهر حل می کنند.

هردمبیل گفت:پس وضع درآمد ما چه می شود؟

پاسخ داد: قربان! مردم اصلا نیازی نمی بینند تا به ما مراجعه کنند و ما بتوانیم از آنان کسب درآمد کنیم.

هردمبیل گفت: باید چاره ای بیندیشید و عرصه را بر مردم تنگ کنید تا مردم ناگزیر شوند برای گذران امور خود به سوی ما بیایند و ما بتوانیم از این طریق درآمدهایی کسب کنیم.

بنا به دستور شاه همه درباریان و مشاوران گردآمدند و تا برای یافتن راه هایی برای تسلط بر مردم چاره ای بیندیشند .پس از روزها بحث و بررسی سرانجام راه حلی یافتند. بر اساس آن روزی جارچیان درباری از سوی اعلی حضرت به همه مردم شهر هرت اعلام کردند که چون سنگ مقدس خطایی کرده،اعلی حضرت دستور داده اند صد ضربه شلاق به سنگ مقدس بزنند. بنابراین از همه مردم دعوت می شود در این مراسم شرکت کنند.

روز موعود تعدادی سرباز ضمن محاصره سنگ مقدس ،مردم را از نزدیک شدن به سنگ بازمی داشتند. یک مامور میرغضب نیز بر فراز سنگ مقدس ایستاده و تازیانه ای را مرتب دور سر می گردانید تا دستور نواختن ضربه ها از سوی اعلی حضرت صادر شود.

بزرگان و ریش سفیدان مرتب به شاه التماس می کردند و تقاضای عفو ملوکانه را داشتند. سرانجام شاه شرط عفو را در این دانستند که مردم آن قدر پول روی سنگ مقدس بریزند تا سنگ زیر سکه های مردم ناپدید شود.

مردم التماس کردند پس مجازات سنگ مقدس را اندکی به تاخیر بیندازند تا مردم بتوانند به خانه هایشان بروند و هر چه پول دارند ،بیاورند و روی سنگ بریزند.

شاه لطف کردند و ساعاتی مجازات را به تاخیر انداختند!! مامور میرغضب همچنان تازیانه را دور سر می چرخانید و وانمود می کرد که منتظر فرمان شاهانه است.

ساعتی گذشت مردم بیچاره از خانه ها بازگشتند و هر چه پول نقد داشتند،با خود آوردند و سخاوتمندانه نثار سر و روی سنگ مقدس کردند.به گونه ای که همه سنگ زیر خروارها سکه مدفون شد.

بنابراین شاه دستور عفو سنگ را صادر فرمودند و مسئله حل شد.

مدتی گذشت. وزیر اعظم به عرض رسانید که بر اثر ولخرجی های بستگان و وابستگان به دربار موجودی خزانه دارد ته می کشد.

شاه با توجه به تجربه های پیشین دوباره دستور داد در سطح شهر جار بزنند و باز مردم را برای تماشای مجازات سنگ خاطی فراخوانند. بزرگان شهر فورا اجازه شرفیابی خواسته و از اعلی حضرت تقاضا کردند از این پس هرگاه سنگ مقدس خطا کرد،فقط به آنان خبر دهند تا مردم همه موجودی و پس انداز خود را نثار سر و روی سنگ کنند تا اعلی حضرت فرمان عفو ملوکانه را صادر فرمایند.

بدین گونه مشکل ریخت و پاش اعلی حضرت و وابستگان حل شد.تنها مشکل موجود فقر روزافزون توده های مردم بود...که آن هم بدیهی است اصلا ربطی به اعلی حضرت ندارد!!!

قصه های شهر هرت / قصه چهل و هفتم

در عصر فناوری و دانش و اندیشه همه ملل پیشرفته با همه وجود می کوشیدند و با شتاب هر چه بیشتر به سوی رفاه و رستگاری گام برمی داشتند.

مردم طاغوت زده و خودکامه پرور شهر هرت در اسارت و انقیاد خودکامه ای متفرعن چون اعلی حضرت هردمبیل گرفتار بودند. در حالی که همه مردم متمدن و بافرهنگ جهان هر روز قله های دانش و اندیشه را می گشودند و مردمشان در رفاه و سلامت بیشتر زندگی می کردند،مردم عقب مانده شهر هرت با رمالی و جن گیری و انواع خرافات می خواستند راهی به سوی فردای بهتر بیابند.

در چنین اوضاع و احوالی برخی از مشاوران خارج رفته و فرنگ دیده شهر هرت ،محرمانه و در خلوت به شرف عرض خاک پای ملوکانه رسانیدند که :

اعلی حضرتا ! امروزه بیشتر ملت های جهان پس از رهایی از یوغ استعمار،توانسته اند از اسارت استبداد نیز برهند و هر روز گام هایی به سوی دانش و فناوری بردارند و به رفاه و خوشبختی بیشتر برسند. می ترسیم بر اثر مرور زمان خبرهای آنان از راه تهاجم فرهنگی به گوش مردم شهر هرت برسد و اینان نیز کم کم فیلشان یاد هندوستان بکند!! بنابراین باید چاره ای بیندیشیم.

اعلی حضرت آروغی زدند و سری خاراندند و گفتند:

خب ! می گویید چه کار کنیم؟

یکی از مشاوران گفت: ما هم باید تا اتدازه ای در زمینه های مدرنیسم گام هایی برداریم.

اعلی حضرت هرمبیل خشمگینانه فریاد زدند:

احمق ! مگر نمی دانی ما که نمی توانیم در علم و تکنولوزی به فرنگ برسیم. مگر گفته اعلی حضرت شاه شهید ناصرالدین شاه را نشنیده ای که در فرنگ چه گفتند؟

هردمبیل آنگاه با اب و تاب برای مشاوران تعریف کردند:

میکادو ،امپراتور ژاپن با اعلی حضرت ناصرالدین شاه قاجار همزمان می زیستند و هر دو به فرنگ سفر کردند. وضع هر دو کشور ایران و زاپن در آن روزگار یکسان بود. در  آغاز حکومت«می جی»  (همزمان امیر کبیر) در ژاپن فقط چهار درصد سواد داشتند. ناصرالدین شاه وقتی پیشرفت های فرنگ را دید،گفت:

ما هرگز به پای فرنگ نمی رسیم ؛فقط باید کاری کنیم که مردم ما نفهمند در آن طرف دریاها چه خبر است؟

در اینجا یکی از مشاوران با ترس و لرز گفت:

اعلی حضرتا ! قربانت شوم،امکا میکادو بعد از مشاهده پیشرفت های اروپا گفت: ما با دو عنصر «قناعت» و «ثبات کار» باید خود را به پای اروپا برسانیم. چنان که امروزه ژاپن از کشورهای اروپایی نیز در مواردی جلوتر تست.

اعلی حضرت با شنیدن چنین سخنی فورا دستور داد این مشاور گستاخ را با اردنگی بیرون کنند و به اصطیل بفرستند! سپس روی خود را به دیگر مشاوران کرد و راه حل طلبید.

مشاوران وقتی چنین رفتاری را با همکار خود دیدند، با ترس و لرز ضمن تایید اوامر ملوکانه یک صدا گفتند: امر،امر ملوکانه است!

سرانجام پس از مجادلات مفصل به این نتیجه رسیدند که چون ما نمی توانیم در عرصه های توسعه فرهنگی،فناوری،اقتصادی،علمی،صنعتی و...به فرنگیان برسیم،باید با جادو و جنبل یک کار چشمگیر و فوق العاده ای انجام دهیم،که به ظاهر بالاتر از کار فرنگیان باشد و آن گاه با تبلیغات و جار و جنجال آن قدر درباره آن بزرگ نمایی کنیم تا مردم ما که عقلشان به چشمشان است،باور کنند که ما از فرنگی ها پیشرفته تریم!!

یکی از مشاوران گفت:فرنگی ها با سفینه های فضایی توانسته اند به ماه سفر کنند و نیز سفینه هایی به سیارات دوری بفرستند.ما باید اعلام کنیم که سفینه ای ساخته ایم که از سفینه های آنان پیشرفته تر است و به سیاره ای دورتر سفر می کند!

اعلی حضرت هردمبیل پرسید:مثلا کدام سیاره؟

مشاور فکری کرد و به عرض رسانید:مثلا می گوییم ما دو سیاره دوقلو کشف کرده ایم که تا کنون هیچ یک از ستاره شناسان به وجود آن ها پی نبرده بوده اند و آن ها را «چابلقا» و «چابلسا» نام گذاری می کنیم و اعلام می کنیم دو سفینه فضایی با نام های «هردمبیل یک» و «هردمبیل دو» با فضانوردانی به این دو سیاره فرستاده ایم.

هردمبیل گفت:خب !چطور این لاطائلات را به مردم بباورانیم؟

مشاور پاسخ داد: فیلم ها و تصاویری فتوشاپی!! تهیه می کنیم و آن قدر از طریق رسانه ها،و در خیابان ها و کوچه و معابر و... به طور شبانه روزی جار و جنجال می کنیم و مردم را زیر بمباران تبلیغاتی قرار می دهیم و این دفعه نیز مثل دفعات پیشین موفق می شویم و مردم هم به مرور باور می کنند. مگر اعلی حضرت خودشان بارها در رهنمودهای طلایی افاضه نفرموده اند که: «دروغ های بزرگ بگویید،ولی آن را بسیار تکرار کنید تا مردم بر اثر تکرار زیاد باور کنند.» ما می توانیم با تاسی به رهنمودهای معجزه آسای ملوکانه این خبر را نیز در اذهان مردم ساده اندیش خود جا بیندازیم.

...و این گونه شد که همه بلندگوهایی تبلیغاتی اعلی حضرت هردمبیل ، سال هاست شهر هرت را پیشرفته ترین،مرفه ترین و خوشبخت ترین ملل دنیا معرفی می کنند ....و مردم از شدت خوشی و خوشبختی!!می میرند!!

 از زندگی عاقلانه تا بردگی ذلیلانه!

قصه های شهر هرت / قصه چهل و ششم

 در روزگاران قدیم مردم شهر هرت نیز چون مردم سایر کشورهای جهان با سختکوشی و تلاش و همت والای خود به کارهای تولیدی مهم  چون صنعت و کشاورزی و...مشغول بودند.آنان با هوشمندی و زیرکی خود کالاهایی با ارزش افزوده زیاد تولید و مازاد بر مصرف خود را به سایر کشورها صادر می کردند.

 بیگانگان اجنبی و خودکامگان داخلی به منظور سلطه گری و سودجویی خود کوشیدند با اعمال ترفندهایی جلوی پیشرفت این مردم را بگیرند و آنان اسیر و وابسته به خود کنند.

 بدین منظور طرحی ریختند و به موجب آن به مردم اعلام کردند که از امروز برای خرید هر سگ 20 دلار به آن ها پول خواهد داد.

 مردم شهر هرت هم که دیدند اطراف‌شان پر است از سگ؛ کم کم از کار و کوشش و کشاورزی و صنعت دست کشیدند به جنگل و بیابان ها هجوم آوردند و شروع به گرفتن‌ سگ ها کردند .مردم هر روز هزاران سگ را می گرفتند و هر یک را به قیمت 20 دلار به کارتل بیگانه می فروختند.

 به تدریج با کم شدن تعداد سگ ها مردم دست از تلاش در راه صید سگ ها کشیدند و کم و بیش به کارهای تولیدی روی آوردند.…

 بنابراین رانت خواران بیگانه پرست این‌بار پیشنهاد دادند برای هر قلاده سگ به آن ها 40 دلار خواهند پرداخت.

 با این شرایط مردم شهر هرت دوباره فعالیت صید سگ ها را از سر گرفتند. پس از مدتی موجودی سگ ها باز هم کمتر و کمتر شد تا دوباره مردم دست از کار کشیدند و برای کشاورزی سراغ کشتزارهای‌شان رفتند.

 این بار پیشنهاد به 50 دلار رسید و در نتیجه تعداد سگ ها آن‌قدر کم شد که به سختی می‌شد سگی برای گرفتن پیدا کرد.

 این‌بار نیز کارتل بیزینس سگ ها ادعا کرد که برای خرید هر سگ 100 دلار خواهد داد؛ ولی مدیر شرکت چون برای کاری باید به فرنگ می‌رفت، کارها را به معاونش محول کرد تا از طرف او سگ ها را بخرد.

 بار دیگر مردم کارهای تولیدی صنعتی و کشاورزی را رها کردند و به شدت در جست وجوی بقیه سگ برآمدند.اما هر چه بیشتر می گشتند،کمتر سگ می یافتند؛ چون آنان همه سگ های ولایت را جمع آوری کرده و به شرکت خارجی فروخته بودند.

تمام شدن سگ ها در شهر هرت از یک سوی و از بین رفتن زمین های زراعی و کارخانه ها از سوی دیگر و همچنین نابودی فرهنگ کار و تلاش و نهادینه شدن فرهنگ تنبلی و مصرف زدگی همه دست به دست هم داده و نیروی تفکر و قدرت تصمیم گیری را از آنان سلب کرده بود.

 در این صورت معاون شرکت وقتی مردم را در یافتن سگ درمانده و مستاصل یافت و از سوی دیگر کار تولیدی درآمدزایی هم نداشتند ،فرصت را غنیمت شمرده،به آنان پیشنهاد کرد:

 «در غیاب مدیر شرکت، این همه سگ را در قفس ببینید! من آن ها را محرمانه هر یک 80 دلار به شما می فروشم، تا شما پس از بازگشت مدیر عامل، آن ها را به 100 دلار به او بفروشید.»

 مردم شهر هرت که احتمالا از یک طرف مثل من و شما وسوسه شده بودند و از سوی دیگر فرهنگ کار و کوشش و تلاش را به فراموشی سپرده بودند و حال کارکردن نداشتند،ناگزیر پول‌های‌شان را روی هم گذاشتند و تمام سگ ها را خریدند...     

 ******************

 البته از آن پس دیگر کسی مدیر عامل شرکت و معاون و کارمندانش را ندید و تنها مردم بی کار و مصرف کننده ماندند و یک دنیا سگ بی ارزش...!!!

 ...و مردمی که سال ها با پول بادآورده سگ فروشی!! زیسته و به تنبلی و تن پروری خو کرده بودند ،در طلسم ویرانگر اقتصادی بیمارگونه و آلوده به رانت خواری گرفتار و اسیر شدند. بر اثر مفت خواری و مصرف زدگی، نسلی بی عار و بی هویت تربیت شده بود که دیگر فرهنگ کار نداشت ،اما به شدت به مصرف کالاهای لوکس خارجی عادت کرده بود.

*****************

....و این گونه شد که مردم شهر هرت ناگزیر دست های تسلیم را در برابر سلطه خودکامگان و بیگانگان بالا بردند ،تا بتوانند چند روزی بیشتر به زندگی عاقلانه که نه،به بردگی ذلیلانه خود ادامه دهند!!

                                «شفیعی مطهر»

وعـده  پــوچ هردمبیل

قصه های شهر هرت / قصه چهل و پنجم

 سیاستمدار را کسی می دانند که بتواند با وعده های پوچ مردم را بفریبد و آرایشان را به دست آورد!

و جالب تر این که کسی را سیاستمدار ماهر و سیاس می دانند که پس از عدم اجرای وعده هایش بتواند با آوردن هزار و یک دلیل ثابت کند که چرا وعده ها انجام نشد!! البته اگر حافظه تاریخی ملت آن وعده ها را فراموش نکرده باشد!!

اعلي حضرت هردمبيل در یک شب سرد زمستان از قصر خارج شد.

هنگام بازگشت سرباز پیری را دید که با لباسی اندک در سرما نگهبانی می داد.
از او پرسید : آیا سردت نیست؟ نگهبان پیر گفت :

چرا ای پادشاه ، اما لباس گرم ندارم و مجبورم تحمل کنم.
هردمبيل گفت : من الان داخل قصر می روم و می گویم یکی از لباس های گرم مرا برایت بیاورند.
نگهبان ذوق زده شد و از پادشاه تشکر کرد. اما پادشاه به محض ورود به داخل قصر این وعده را نیز چون سایر وعده هایش فراموش کرد.

صبح روز بعد جسد سرمازده پیرمرد را در حوالی قصر پیدا کردند، در حالی که در کنارش با خطی ناخوانا نوشته بود :

ای پادشاه، من هر شب با همین لباس کم سرما را تحمل می کردم؛ اما وعده لباس گرم تو مرا از پای درآورد.

(اقتباس از يك قصه)

(شفیعی مطهر)

قصه های شهر هرت/قصه چهل و چهارم

  موثرترین عامل سلطه پذیری مردم!

خورشید در هر پگاه در افق هر شهر و دیار از جمله در شهر هرت طلوع می کرد و بر سینه سپهر می درخشید به همه شهرها و روستاها نور و نار می بخشید. مردم این شهر در هر پگاه روز خود را در حالی آغاز می کردند که حاکمیت سیاه استبداد هردمبیلی روزگارشان را سیاه و زندگی شان را تباه کرده بود. علی رغم حاکمیت خفقان در این برهوت،سیطره سیاه و سنگین سکوت بر صحن و سرای شهر سایه افکنده بود. ستمگران و ستمکشان هر دو به یک قرارداد نانوشته ملتزم و متعهد بودند که آنان زور بگویند و اینان بکشند و بپذیرند و دم برنیاورند.

اما در این بازی شوم و دغل بازی مشئوم گاهی جوانانی فکور و روشنگرانی غیور فریاد اعتراض برمی آوردند و بر هیمنه هردمبیل برمی شوریدند.اما نیروهای سرکوبگر هردمبیل فورا آنان را قلع و قمع و فریادشان را خاموش می کردند . همین فریادهای اعتراضی گاه به گاه که رو به فزونی بود، گاهی توان و طاقت را از اعلی حضرت کم ظرفیت هردمبیل می ربود و خوابش را آشفته می کرد. بنابراین روزی درباریان و مشاوران را به دربار فراخواند و راه حل این بحران را از ایشان جویا شد. هریک از مشاوران راه حل هایی ارائه دادند که هیچ یک نتوانست رضایت و اطمینان قلبی اعلی حضرت را به خود جلب کند.

یکی از پیرچاپلوسان کارکشته پیشنهاد جالبی داد که مورد قبول اعلی حضرت و در نتیجه مورد پذیرش دیگر مشاوران نیز قرار گرفت. او پیشنهاد داد که از جناب شیطان افسونگر بخواهیم که نمایشگاهی از کالاهای تولیدی خود را در این شهر برگزار کند و بساط حراجی بگسترد و کالاهای خود را با کمک یارانه های دولتی نیمه بها به مردم شهر عرضه نماید. شیطان بیش از هرکس می تواند مردم را بفریبد و روحیه ستم پذیری و سکوت را بر مردم چیره گرداند. این پیشنهاد مقبول افتاد و شیطان را برای حراج کالاهای فریب فراخواندند.

چون شیطان در دربار حضور یافت و پیشنهاد اعلی حضرت را شنید،گفت: 

اعلی حضرتا! من می توانم همه جا جار بزنم که قصد دارم از کار خود دست بکشم و وسایلم را با تخفیف مناسب به فروش  بگذارم. 

هردمبیل پرسید: این وسائل تو چیست؟ شیطان پاسخ داد:

  این وسایل شامل خودپرستی، شهوت، نفرت، خشم، آز، بدبینی،حسادت،خشونت، قدرت‌طلبی و دیگر شرارت‌ها است.

هردمبیل گفت : آیا مردم با خرید این کالاها و آلوده شدن به این پلیدی ها برای همیشه آرام و رام و ساکت می شوند؟

شیطان پاسخ داد: اگر مردم با این وسائل و ابزارها آرام نشدند،من کالایی دارم که بی تردید موثرتر از هر عاملی می تواند آنان را تسلیم و قدرت هر گونه حرکت و جنبشی را از همه مردم سلب کند.

شاه گفت:آن کالا چیست ؟

شیطان پاسخ داد:  در میان کالاهای تولیدی من یکی که بسیار کهنه و مستعمل به نظر می‌رسد و بهای گرانی دارد، ولی من حاضر نیستم آن را ارزان بفروشم.

سلطان مجددا از او پرسید: این وسیله چیست؟

شیطان پاسخ داد: این نومیدی و افسردگی‌است.

هردمبیل با حیرت گفت: چرا این قدر گران است؟

شیطان با همان لبخند مرموزش پاسخ داد: چون این مؤثرترین وسیلة من است. هرگاه سایر ابزارم بی‌اثر می‌شوند، فقط با این وسیله می‌توانم در قلب انسان‌ها رخنه کنم و کاری را به انجام برسانم. اگر فقط موفق شوم کسی را به احساس نومیدی، دلسردی و اندوه وا دارم، می‌توانم با او هر آنچه می‌خواهم بکنم.. من این وسیله را در مورد تمامی انسان‌ها به کار برده‌ام. به همین دلیل این قدر کهنه شده است.

...این نقشه شوم با موفقیت اجرا شد و بدین گونه هردمبیل توانست سال های سال بر مردم نومید و مایوس و بی انگیزه شهر هرت حکمفرمایی کند !! تا این که....

         ( شفیعی مطهر- تهران- بهمن 92)

اعلي حضرت هردمبيل و " پاچه خواري "

قصه هاي شهر هرت / قصه چهل و سوم

روزی جمعی از سران حکومتی خدمت اعلي حضرت هردمبيل مشرف شده  ، در حال فیض بردن از فرمایشات ملوكانه بودند. وقت ناهار شد. سلطان فرمودند تا سفره ای گسترانیده شد، و دستور دادند تا کله پاچه ای بیاورند، حضار با بهت و تعجب به اعلي حضرت می نگریستند. به سرعت کله پاچه آماده شد و همه بر سفره نشستند. اعلي حضرت فرمودند: در این کله پاچه اندرزها نهفته است. وزير اعظم گفت:

ماجرای خنده دار قضای حاجت هردمبيل در سفر فرنگ

قصه چهل و دوم / قصه هاي شهر هرت

 
غرورش اجازه نمی داد که از نوکر فرنگی بپرسد که چه بکند. پس از هوش خود استفاده کرد و دستمال مبارکش را بر زمین پهن کرد و همان جا…....

حاجت که برآورده شد، سلطان مانده بود و دستمالی متعفن؛ این بار با فراغ خاطر نگاهی به اطراف انداخت و پنجره ای دید گشوده بر بالای دیوار و نزدیک به سقف که در دسترس نبود. پس چهار گوشه  دستمال را با محتویات ملوکانه اش گره زد و سر گره را در دست گرفت و بعد از این که چند بار آن را دور سر گرداند، تا سرعت و شتاب لازم را پیدا کند، به سوی پنجره  گشوده پرتاب کرد تا مدرک جرم را از صحنه  جنایت دور کرده باشد.

گویا نشانه گیری ملوکانه خوب نبوده ؛ چون دستمال بعد از اصابت به دیوار باز می شود و محتویات آن به در و دیوار و سقف می پاشد. وضع از اول هم دشوارتر می شود. سلطان هردمبيل، بالاجبار، غرور را زیر پا می گذارد، از دستشویی بیرون می رود و به نوکری که پشت در بود، کیسه ای پول طلا نشان می دهد و می گوید:
 این را به تو می دهم اگر این کثافت کاری که کرده ام، رفع و رجوع کنی.

می گویند نوکر فرنگی در جواب ایشان تعظیم می کند و می گوید:
  من دو برابر این سکه ها به اعلي حضرت پادشاه تقدیم خواهم کرد اگر بگویند با چه ترفندی توانسته اند روی سقف خرابکاری کنند !!!! 

(اقتباس از قصه اي درباره  ناصرالدين شاه)

صدراعظم فرنگ و حكيم بافرهنگ!

 قصه چهل و يكم / قصه هاي شهر هرت

اعلي حضرت هردمبيل كه نمونه اي اعلا و كامل از يك شخصيت كندذهن و خنگ بود ،ناگزير همه دولتمردان و درباريان خود را نيز از بين همين قشر بي فرهنگ و سطحي نگر برمي گزيد؛چون تنها معيار و ملاك گزينش مسئولان و مديران شهر هرت،بله قربان گويي،چاپلوسي و تملق گويي بود. در نتيجه بديهي است شهري كه توسط اين گروه نادان و متملق اداره شود، آشفته و نابسامان و پر هرج و مرج است.چيزي كه در اين شهر وجود ندارد،عدالت و صداقت است و فساد و ناامني و بدبختي همه جامعه را دربر مي گيرد.

  اعلي حضرت هردمبيل در يكي از سفرهاي خارجي در شهر فرنگ وقتي اوضاع مرتب و منظم و شهرهاي آباد و مردم مرفه و خوشبخت آن كشور را مشاهده و تماشا كرد، پيش خود گفت :

 عجب پیشرفتی! عجب کشوری، چه رفاهی، چه نظمی، چه سیستم اداری منظمی، چه تشکیلاتی؟! 

 او به فكر فرو رفت و از داشتن همكاران و درباريان بي كفايت و نادان خود ناراحت شد و نزد خارجي ها احساس خجالت و شرمندگي كرد. روزي از شاه فرنگ پرسيد:

 شما چه كرده ايد كه كشورتان اين همه پيشرفت كرده ؟

 شاه فرنگ پاسخ داد :

  ما مسئولان و مديراني قوي براي كشور برمي گزينيم.

 هردمبيل گفت : شما دولتمردان و مسئولان قوي و باكفايت خود را چگونه شناسايي و انتخاب مي كنيد؟ چون اين گونه كه من مي بينم همه مسئولان شما باكفايت و در مديريت قوي هستند و امور كشور را به خوبي اداره مي كنند.

 شاه فرنگ پاسخ داد: ما در بدو گزينش همه مديران و مسئولان كشور از همه آنان تست هوش و مديريت مي گيريم و ازبين بالاترين بهره هاي هوشي و علمي كشور، مديران خود را برمي گزينيم.

 هردمبيل پرسيد: ممكن است نمونه اي از اين تست گرفتن ها را من ببينم؟

 شاه فرنگ پاسخ داد: البته! همين الان نمونه اي از ضريب بالاي هوشي صدراعظم خود را به شما نشان مي دهم.

 شاه فرنگ بلافاصله صدراعظم خود را به دربار فراخواند. پس از باريافتن صدراعظم ،شاه فرنگ به او گفت:

 سوالي از تو مي پرسم . بايد فورا و بلافاصله پاسخ دهي.

 سپس از او پرسيد:

 «اون کیست که زاده‌ پدر و مادر توست، اما برادر و خواهرت نیست؟»

 هردمبيل خودش هم رنگش پريد و در جواب فروماند،ولي خوشحال شد كه شاه فرنگ اين سوال را از او نپرسيده است.  بنابراين خوب گوش داد ببيند صدراعظم فرنگ چه پاسخي مي دهد. صدراعظم بلافاصله جواب داد: «خوب،  معلوم است! خودم هستم!»

 هردمبيل از اين پاسخ زيركانه و فوري لذت برد و وقتي به شهر هرت برگشت، فورا صدراعظم خود را فراخواند و کلی داد و هوار راه انداخت و حنجره پاره کرد و سپس به او گفت :

 « خاک بر سرت. آخر این چه وضع مملکت است؟!! مثلا تو وزیر اعظمی! خجالت بکش. یك سوال از تو می‌پرسم، سه روز فرصت داری جواب بدهی. وگرنه می‌فرستمت جایی که عرب نی انداخت! اي صدراعظم، از حالا سه روز به تو فرصت مي دهم كه به اين سوال پاسخ دهي. در غير اين صورت عزلت مي كنم.»

 هردمبيل سپس از او پرسيد:

 «اون کیست که زاده‌ پدر و مادر توست، اما برادر و خواهرت نیست؟»

 صدراعظم نادان و درمانده رنگش پريد و با دست و پايي لرزان دربار را ترك كرد تا با مشورت با ديگر مسئولان شهر پاسخ اين سوال را بيابد. صدراعظم همه درباريان و وزرا و مديران شهر هرت را جمع كرد و اين سوال را با آنان در ميان گذاشت. او و همه درباريان خنگ و نادان شهر هرت ظرف سه روز هر چه فكر و مطالعه كردند،عقلشان به جايي نرسيد .

 روز سوم وقتي صدراعظم داشت اميدش نااميد مي شد، به ياد آورد كه روزي حكيمي بافرهنگ را به خاطر نوشته هاي روشنگر و خطابه هاي آگاهي بخش محاكمه كرده و به زندان انداخته است. در همان زمان هم صدراعظم فهميده بود كه اين حكيم شخصي دانشمند و متفكر است ،اما چون احساس كرده بود كه روشنگري هاي اين حكيم فرهيخته و بافرهنگ در بين مردم شهر ممكن است دودمان سلطه گري جابرانه هردمبيل را به باد فنا بدهد، دستور داده بود او را به طور فرمايشي محاكمه و زنداني كنند.

 صدراعظم شبانه و به طور محرمانه به زندان رفت و آن حكيم فرهيخته و بافرهنگ را ملاقات كرد و از او پرسيد :

 «اي حكيم بافرهنگ ! اون کیست که زاده‌ پدر و مادر توست، اما برادر و خواهرت نیست؟»

 حكيم بلافاصله جواب داد: «خوب،  معلوم است! خودم هستم!»

 صدراعظم خوشحال و خندان پاسخ را يادداشت كرد و صبح روز بعد،پيروزمندانه به دربار نزد اعلي حضرت هردمبيل رفت و اعلام كرد براي پاسخ دادن آماده ام . هردمبيل نيز همه درباريان را به شركت در نشست باشكوهي فراخواند و آن گاه رو به صدراعظم كرد و سوال را تكرار كرد:

 «اي صدراعظم شهر هرت !  اون کیست که زاده‌ پدر و مادر توست، اما برادر و خواهرت نیست؟»

 صدر اعظم نيز با لبخندي مغرورانه پاسخ داد: 

 « قربان ! معلوم است! او حكيم بافرهنگ است!!»

 هردمبيل كه چون كوهي آتشفشان برافروخته و عصباني شده بود، خشمگينانه نعره برآورد:

 « اي احمق ! او صدراعظم فرنگ است، نه حكيم بافرهنگ!!»

آروغ زدن ممنوع! 

قصه هاي شهر هرت / قصه چهلم

 درباره اين دستور هردمبيل لطيفه های بسیاری ساختند؛مثلا لطيفه هايي مانند اين ها را ساخته و به صورت پيامك براي يكديگر مي فرستادند و كلي مي خنديدند:

-  هردمبيل از فرط آروغ نزدن، ترکیده است !

- حاكم برای کنترل بر معده اش چوب پنبه به حلقش فرو کرده است!

 - جاسوسان هردمبيل مثل سگ بو کشان دماغشان را به دهان مردم می چسبانند!  نگهبانان حکومت در سراسر سرزمین پخش شدند تا اجرای قوانین را تضمین کنند. هر از چند گاهی بی خبر به خانه ها و اتاق هاي خواب مردم یورش می بردند و افراد آروغ زن را دستگیر می کردند و به منکرات می بردند.

بعد از مدتی دیگر کسی آن ماجرای منع سواد و دین اجباری و کاپیتولاسیون و عروس دزدی و مالیات را به خاطر نیاورد و همگان سعی کردند از این آخرین حق بدیهی خوشان دفاع کنند. در همین احوال حاکم و وزیرش در قصر قهقهه سر می دادند که چه زیرکانه مردمان را در بخارات معدی خودشان غرق کرده و همگان را آروغ زن کرده است !!!

بست نشيني در امام زاده چنارالدين !!

 قصه هاي شهر هرت / قصه سي و نهم

آورده اند که حرم سرای عریض و طویل"اعلي حضرت هردمبيل " هر روز شاهد دعوا و رقابت های پنهان و آشکار بود.

  روزی کنیز یکی از بانوان حرم، مرتکب خلافی می شود و از آن رو که می دانست بانو عصبانی مي شود و تنبیهش می کند، قبل از آن که خبر به او برسد، خود را به حرم يك امام زاده"مي رساند و بست می نشیند. وقتي خبر بست نشینی کنیزک  به شاه می رسد...از بانوی حرم می خواهد، گناه کنیز را ببخشد.

 البته این بست نشینی و خروج کنیز از حرم، شاه را به فکر می برد که چاره ای بکند،تا اهل حرم به هنگام حوادثی این چنین پاي به خارج حرم نگذارند و در همان اندرونی، امکان بست نشینی برایشان فراهم باشد!

  به ديگر سخن  حرم سراي سلطان از نظر بست نشيني به «خودكفايي » برسد!!

  فکر بکری به ذهن شاه رسید. بانويی گیس سپید از اهل حرم را دستور داد تا به دروغ این خبررا منتشر کند که خواب نما شده و به او خبر داده اند که در پای چنار کهن سال" گشن شاخ" در توی محوطه اندرونی امام زاده ای به نام" عباسعلی" مدفون است...

   این خبر که در حرم پیچید،همه خوشحال از این که امام زاده ای در اندرون دارند، از شاه خواستند که دور چنار را نرده بکشد و علم و کُتل آویز کند... شاه دستور داد اطراف چنار نرده کشیدند و این گونه شد که آنجا را "چنار عباسعلی" نام گذاشتند.

  از آن پس هر که حاجتی داشت و مبتلا به گرفتاری می شد، رو به امام زاده تازه کشف شده می آورد و دخیل می بست...

   زن های شوهر مُرده، کنیزکان کُتک خورده، یتیمان درد کشیده، مقروضان گرفتار شده، راه ماندگان دست خالی مانده، عاشقان به وصال نرسیده، خلاصه هر مصیبت کشیده ای رو به سوی چنار عباسعلی آورد و کم کم پاتوق هر چه بدبخت و بیچاره و درمانده ای شد! "هردمبيل شاه" هر چند این حیله را به خرج داد تا گرفتاران اهل حرم برای بست نشینی ناچار به خروج از حرم نشوند، اما به مرور این امام زاده صاحب شجره نامه و زیارت نامه و برو و بیايی شد...

  تا در پناه این قداست ساختگی، آنچه را که مردم از ظلم و بی عدالتی شاه سراغ داشتند،همه را فراموش کنند...

  علم ها و کُتل های برافراشته و پارچه های تکّه تکّه شده و گره خورده بر شاخه های چنار قداست یافته و دیگ های آش و پلو نذری در پای چنار و دعاها و وردهای ساخته شده نیز کم کم مردم را مشغول به آنجا کرد.

  چنار عباسعلی نمادی است از "قداست های ساختگی" که  بی شک ریشه هايی عمیق در جهل و نادانی توده مردم دارد و همپای آن به رویش خود در عصر پیشرفت علم و فناوری همچنان ادامه می دهد... خرافات و توهم و حماقت بشر را هم پایانی نیست...!

این مثل در موردی به کار می رود که دو یا چند نفر در انجام امری با یکدیگر تبانی کنند، ولی هنگام بهره برداری یکی از شرکا تجاهل کند و در مقام آن برآید که همان نقشه و تدبیر را نسبت به رفیق یا رفیقان هم پیمانش اعمال نماید. اینجاست که ضرب المثل بالا مورد استفاده و اصطلاح قرار می گیرد، تا رفیق و شریک و مخاطب، نیت بر باطل نکند و حرمت و پیمان وایفای به عهده را ملحوظ و منظور دارد. ریشه این ضرب المثل از داستانی است که با سوء استفاده از صفای باطن و معتقدات مذهبی مردمان ساده لوح وبی غل و غش شهر هرت موجوديت يافته است.

 در زمان هاي پيشين كه هنوز اعلي حضرت هردمبيل بر شهر هرت حاكم نشده بود، با كمك يكي از ياران و همدستانش به نام خردمبيل ترفندي به كار بستند و به حاكميت خود رنگ و لعاب تقدس دادند تا زير لواي نام اعتقادي و ديني حاكميت استبدادي خود را بر مردم تحميل كنند.در چنين سيستمي اگر شهروندي بخواهد عليه ظلم و زور حاكم، انتقادي - هر چند ملايم - مطرح كند،مي توان فورا با اتهام شورش عليه مقدسات او را به سخت ترين كيفرها محكوم كرد.

بنابراين هردمبيل و همدستش خردمبيل از رهگذار خدعه و تزویر سال هاي سال بی دغدغه و مرفه توانستند سلطه جهنمي خود را بر دوش مردم تحميل كنند.اينان پس از مدت ها رايزني با بيگانگان، لوحی تهیه کرده نام هردمبيل و دستوراتي مبني بر لزوم فرمانبري از او را بر آن نگاشتند و آن لوح مجعول را در محل مناسبی نزدیک معبر عمومی مردم پاکدل زير خاك مدفون کردند .

  مردم معمولا در معابد و ديرها گرد مي آمدند و زانوی غم در بغل مي گرفتند و به یاد بدبختی های خود در زندگی، به خاطر كاهن مقدس، گریه را سر مي دادند و به قول معروف حالا گریه نکن کی بکن!

 روزي خردمبيل در ميان جمع سوگواران و گريه كنان كه خود را به خواب زده بود، ناگهان ظاهرا از خواب پريد و صيحه اي زد و فريادي كشيد كه همه را به تعجب واداشت. وقتي علت اين كار را پرسيدند، گريه كنان گفت: هم اكنون كاهن مقدس را در خواب ديدم كه گفت از قول من به مردم شهر هرت بگو راه رفاه و خوشي شما در پادشاهي اعلي حضرت هردمبيل است. هر كس او را نافرماني كند، بدبخت مي شود.نشاني صداقت تو هم اين است كه در فلان نقطه لوحي نوشته و زير خاك دفن كرده ام. آن جا را حفر كنيد و به دستورات آن لوح عمل كنيد.

مردم ساده لوح به تدریج در آنجا جمع شدند و جمعیت قابل توجهی را تشکیل دادند. خردمبيل با شرح خواب های عجیب و غریب به آنان فهماند که كاهن مقدس ! در عالم رویا آن ها را به این حاكميت مقدس و اين مکان شریف! هدایت فرموده و از لوح مبارکی که در دل این خاک مدفون است، بشارت داده است . مردم پاک طینت فریب نیرنگ و تدلیس او را خورده به کاوش زمین پرداختند تا لوح به دست آمد و دعوی او ثابت شد.

 دیگر شک و تردیدی باقی نمی ماند که خردمبيل راستگوست.بنابراين در آن محل بناي يادبودي ساختند و به عنوان زيارتگاهي مقدس درآمد.

  طبیعی است چون این خبر به اطراف و اکناف رسید و موضوع کشف و پیدایش اين مكان مقدس و لوح مقدس دهان به دهان گشت ، هر کس در هر جا بود با هر چه که از نذر و صدقه مي توانست برداشت و به سوی مزار مکشوفه روان گردید.

خلاصه کار و بار این بناي مقدس! دیر زمانی نگذشت که بازار معابد ديگر را كساد كرد . زایران و مسافران از سر و کول یکدیگر برای زیارتش بالا می رفتند. مردم به قداست اين زيارتگاه قسم مي خوردند. این روال و رویه سال ها ادامه داشته و هردمبيل و خردمبيل بی انصاف به جمع کردن مال و مکیدن خون مردم بی سواد پاک دل متعصب مشغول بودند.

 سال ها گذشت. از آن جا كه هميشه قدرت به سوي انحصار گرايش دارد و قدرتمند خودكامه پس از تحكيم پايه هاي سلطه خود، نخستين كاري كه مي كند، نردباني را كه از آن بالا رفته است ، درهم مي شكند.لذا هردمبيل پس از نشستن بر اريكه قدرت و سرمستي در قدرت به فكر حذف خردمبيل از عرصه حاكميت افتاد. كم كم او را از مناصب مهم كنار گذاشت و قدرت و اختيارات او را محدود كرد.تا كار به جايي رسيد كه خردمبيل احساس كرد دارد به كلي حذف مي شود،بنابراين روزي نزد هردمبيل رفت و گفت:  

اعلي حضرتا! شما داريد كم كم مرا به انزوا مي رانيد. همه منصب هاي مرا از من گرفته ايد. ديگر هيچ كس به من احترام نمي گذارد و دستورات مرا اجرا نمي كند.

هردمبيل پاسخ داد: كاهن مقدس مرا به پادشاهي برگزيده است و بنا به تاييد خودت فرمان من لازم الاجراست.«چه فرمان يزدان  ،چه فرمان شاه!!»

خردمبيل گفت: آيا در اين همه طول و عرض مملكت و قدرت بي كران شما،حتي جاي كوچكي براي من نيست؟

هردمبيل پاسخ داد: اگر ادعايي داري،بيا در حضور مردم و نزد بناي كاهن مقدس قسم بخوريم!

خردمبيل با تعجب گفت: ظاهرا فراموش كرده ايد كه اين بناي مقدس! و سفارش كاهن مقدس را با تباني يكديگر ساخته ايم.

 خردمبيل چون وقاحت و بی شرمی هردمبيل را تا این اندازه دید، بی اختیار و بر خلاف مصلحت خویش در ملا عام و با حضور کسانی که برای زیارت آمده بودند، فریاد زد:

« ای بی شرم، کدام سوگند؟ کدام مزار شریف؟ این امام زاده ای است که با هم ساختیم و با آن کلاه سر دیگران می گذاریم، نه آن که بتوانی کلاه سر من بگذاری!»

گفتن همان بود و فاش شدن اسرارشان همان .

...اكنون مدت هاست اين راز آشكار و برملا شده و همه مردم فهميده اند، اما از شدت خفقان و سخت گيري حاكم،همه مردم در خفا و پنهاني درباره آن پچ پچ مي كنند،ولي كسي جرءت ندارد، آن ها علني و آشكار بگويد.

  هردمبيل چگونه بر شهر هرت سلطه يافت؟!

  قصه سي و هفتم / قصه هاي شهر هرت

روزي حكيمي خردمند از ديار خردپيشگان براي جهانگردي وارد شهر هرت شد. پس مدتي اقامت در اين شهر ،وقتي شيوه جائرانه حكومت و ترس و خفقان حاكم بر مردم جامعه شهر هرت را ديد،از اين كه مردم چنين رام و مطيع، سلطه گري محض حاكمي نابخرد چون هردمبيل را تحمل مي كنند،بسيار شگفت زده شد؟ اين مطلب را از هر كس مي پرسيد، پاسخي اقناعي دريافت نمي كرد.

  يك روز به كتابخانه شهر رفت و مردي فرهيخته را در آن جا يافت. موقع را مغتنم شمرد و سوال خود را از او پرسيد. آن مرد فرهيخته او را به گوشه اي دنج فراخواند و پس از اين كه مطمئن شد كه از خبرچين هاي هردمبيل در امان است، راز موفقيت سلطه گري هردمبيل را براي او شرح داد. او راز سلطه يافتن اين حاكم خودكامه را چنين توضيح داد:

   آري،هر كس وضع ما را مي بيند يا قصه اي از قصه هاي شهر هرت را مي خواند،از خود يا ديگران مي پرسد: اين مردم چرا اين قدر بي خرد و نادان اند كه از حاكم ابلهي چون هردمبيل فرمان مي برند و سلطه ستمگرانه او را تحمل مي كنند؟

  مردم شهر ما در گذشته هاي دور مردمي بافرهنگ،متمدن و پيش رفته بودند و با عزت و آزادگي مي زيستند. راز و رمز رستگاري و رفاه مردم اين بود كه منشوري شامل ده اصل اهورايي بر فرهنگ و باورهاي مردم حاكم بود و همه مردم ،كوچك و بزرگ،زن و مرد،باسواد و بي سواد،شهري و روستايي ، همه و همه مو به مو آن را مي فهميدند،باور داشتند و به آن عمل مي كردند. در نتيجه هيچ آشفتگي،نابساماني و ظلم و زوري در جامعه نبود و هيچ كس - از جمله حاكم - نمي توانست به كسي ستم كند و حق او را بخورد.

  هردمبيل هم هر چه مي كوشيد تا بر مردم سلطه بيابد، نمي توانست. مردم به هيچ وجه زير بار هيچ زورگويي نمي رفتند و همه به حقوق حقه خود از جمله حقوق شهروندي خود آشنا بودند و مصرانه از حقوق خود دفاع مي كردند. در نتيجه همه زورگويان و خودكامگان از جمله هردمبيل راهي براي تحكيم سلطه خود بر اين جامعه نمي يافتند.

  حكيم پرسيد: مفاد اين منشور چه بود؟

   مرد فرهيخته گفت:

  در روزگاران قدیم انسان ها بسیار به هم ظلم کردند و سیاهی و تباهی به نهایت خود رسیده بود. تا این که کتیبه ای از سوی پروردگارشان بر آنان نازل شد .  اين كتيبه شامل ده اصل استوار و دادگرانه بود.

                اين  ده اصل عبارت بود از :

          1-   هیچ انسانی ، انسان دیگر را نکُشد .

          2-   هیچ انسانی ، به انسان دیگر تجاوز نکند .

          3-   هیچ انسانی ، به انسان دیگر دروغ نگوید .

          4-   هیچ انسانی ، به انسان دیگر تهمت نزند .

          5-   هیچ انسانی ، از انسان دیگر غیبت نکند .

          6-   هیچ انسانی ، مال انسان دیگر را نخورد .

          7-   هیچ انسانی ، به انسان دیگر زور نگوید .

          8-   هیچ انسانی ، بر انسان دیگر برتری نجوید .

          9-   هیچ انسانی ، در کار انسان دیگر تجسس نکند .

          10-   هیچ انسانی ، انسان دیگر را نپرستد !

 بنابراين مردم  با ايمان به اين ده اصل و اجراي دقيق مفاد آن به رفاه و رستگاري رسيدند و چون با حاكميت اين اصول هيچ كس نمي توانست بر ديگري سلطه يابد و حقوق او را تضييع كند. در چنين وضعي نه تنها هردمبيل،كه هيچ زورگوي خودكامه اي راهي براي سلطه گري نمي يافت.

  هردمبيل براي يافتن راه چاره با مشاوران خود به شور پرداختند . آنان با كمك گرفتن از مستشاران بيگانه به اين نتيجه رسيدند كه بايد اين منشورو ده اصل رهايي بخش آن را از بين ببرند تا مردم را بتوان به زير سلطه و زورگويي آورد. از طرفي اين منشور اهورايي قدمتي چند صد ساله داشت و همه مردم مفاد آن را مي دانستند ؛ بنابراين نمي شد آن را از بين برد.

  سرانجام با راهنمايي مستشاران بيگانه به اين نتيجه رسيدند كه چون نمي توان اصول اين منشور را از بين برد،بايد متن آن را تحريف كرد.اما چگونه؟!!

  پس از آن كه سالیان سختی بر خودكامگان و همدستانشان گذشت ، روزی رئيس مستشاران ، چاره ای اندیشید .

          او گفت : اعلي حضرتا ، کلمه ای یافته ام که بسیار از آن بیزارم ؛ اما  به زودی با افزودن تنها همین یک کلمه به ده اصل ، همه چیز را به سود خودمان ، تغییر خواهيم داد.

  مستشارن پس از بررسي و رايزني به نتيجه رسيدند كه در متن هر اصل براي انسان يك صفت«مومن» بياورند. آن گاه راه زير پا نهادن همه اصول هموار مي شود؛چون حقوق هر كس را كه بخواهند پايمال كنند،فورا به او اتهام «بي ايماني»، « كفر»،«فسق» و «خائن» و...مي زنند. چون تنها راه حفظ حقوق، «ايمان»باشد ، پس كسي كه اتهام «بي ايماني» به او زده شود، همه حقوق او ،از جمله حق «نفس كشيدن» از او سلب مي شود. لذل متن ده اصل منشوربدين شرح تحريف شد:

         1-هیچ انسانی ، انسان  مؤمن دیگر را نکُشد .

          2-   هیچ انسانی ، به انسان مؤمن دیگر تجاوز نکند .

          3-   هیچ انسانی ، به انسان مؤمن دیگر دروغ نگوید .

          4-   هیچ انسانی ، به انسان مؤمن دیگر تهمت نزند .

          5-   هیچ انسانی ، از انسان مؤمن دیگر غیبت نکند .

          6-   هیچ انسانی ، مال انسان مؤمن دیگر را نخورد .

          7-   هیچ انسانی ، به انسان مؤمن  دیگر زور نگوید .

          8-   هیچ انسانی ، بر انسان مؤمن دیگر برتری نجوید .

          9-   هیچ انسانی ، در کار انسان مؤمن دیگر تجسس نکند .

          10-   هیچ انسانی ، انسان دیگر را نپرستد ! مگر این که بسیار مؤمن باشد !

                بنابراين هردمبيل به همه ايادي و مزدوران خود دستور داد  و به دوستانش سفارش کرد که:

          به سوی انسان ها و شهروندان بروید و به وسوسه بپردازید و کاری کنید که هیچ کس ، هیچ کس را مؤمن نپندارد ، جز آنان که از دنیا رفته اند !

  در نتيجه اين دسيسه و ترفند وضع جامعه ما چنين شد كه اكنون مي بينيد!