#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 486)  

« سبزگُفتن  » و « سُرخ شکُفتن »

من غنچه را ديدم 

در حالی كه زندگي در نگاه او « لب فروبستن » بود و « رازآلود نشستن » ،

و گل را ديدم كه حيات را « سُرخ شكفتن » می پنداشت و « راز دل گفتن »،

 گُل بالاخره يكي دو پيراهن بيش از غنچه پاره كرده است!! 

بنابراین دانستم که در« چیستی بیان ها » و « همزیستی با انسان ها» 

هم « عرصه تعامُل » داریم و هم « صحنه تحمُّل »!

گاه غنچه وار باید « لب فروبست » و « ساکت نشست » 

و گاه چون گُل باید « سبزگفت  » و « سُرخ شکفت » ! 

#شفیعی_مطهر

گاه گویه های مطهر   telegram.me/amotahar

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: