هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 832)

«آستانه تحمُّل» و «کرانه تعامُل»

در «عصر یخبندان» و در «شهر وَرجاوَندان»،

سرما، «کولاک» و جانداران را «هلاک» می کرد. 

بسیاری از جانوران «جان سپُردند» و برخی «جان به دربُردند». 

در این «گیر و دار»،بین «کار و ابتکار»، 

خارپشتان بیشتر خطر مرگ را «دریافتند» و به سوی راه حل «شتافتند». 

آنان مهربانانه با «هماوایی» و «گردهمایی» توانستند  

 
به یکدیگر «نزدیک» و در گرمای بدن همدیگر «شریک» شوند.

 اینان با هم «شریک ساعی» شدند و «تشریک مساعی» کردند. 

خارپشت ها همدیگر را «گرم» یافتند،امّا نه «نرم»!

آنان در کنار هم از «گزش خار» در «رنجش و آزار» بودند! 

ناگزیر از یکدیگر «دور» و در نتیجه باز از سرما «رنجور» شدند! 

بنابراین به این نتیجه رسیدند که برای بهره بردن از «صفای هم» و «گرمای هم» 

چاره ای ندارند جز این که «طینت» و «طبیعت» همدیگر را «بپذیرند» 

و راه همزیستی «مسالمت آمیز» و «مشارکت انگیز» «پیش گیرند»!

انسان ها نیز در همبستگی اجتماعی «گریزی جز تحمُّل» 

و «گزیری جز تعامُل» با یکدیگر ندارند. 

هر کسی به نوعی «خاری خلنده» و «رفتاری گزنده» دارد. 

باید بر «آستانه تحمُّل» و «کرانه تعامُل» افزود.


و «دگرستیزی» و «دیگرگریزی» را از دل «زدود»!

#شفیعی_مطهر

-------------------------------------

خَلَنده: فرورونده

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: