هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1046)

«اسیر تعصُّب» و «درگیر تصلُّب»!

کسی که «اسیرِ تعصُّب» و «درگیرِ تصلُّب» شود،

نه دیگر «چیزی می آموزد» و نه «تجربه ای می اندوزد».

متعصِّب نه «دل» را می فهمد،نه «دلیل» را! 

نه برای «عقل» ارزش قائل است،نه برای«عقیل»!

نه «تفکُّر» را درک می کند و نه «تدبُّر» را.

به جای «فکرِ عقلانی»،تنها «ذکرِ زبانی» بلد است!

و به جای «ژرف دیدن» و «شگرف اندیشیدن»،

تنها «تقلید» را می داند و «تمجید» را! 

او «قلّاده ای مُحکم» و «قیاده ای مُستَحکم» بر گردن دارد،

و «جهان بینی اش» تا نوکِ «بینی اش»!

با متعصّب نه «جدال،سودی» می بخشد و نه «استدلال،جودی»!

او در «غارِ بَدَویَّت»،اسیرِ «منقارِ مدنیّت» شده 

و «اطاعتِ کورکورانه» را «طاعتِ شکورانه» می پندارد.

برای او از «لذّتِ عبادت»،تنها «غلظتِ عادت» مانده

و این «عادت» را «سعادت» می پندارد.

از «فرهنگ گفت وگو» تنها «نیرنگِ های و هو»را بلد است

و در گفت وگو تنها به فکرِ «پیروزی» است،نه «دانش اندوزی».

اگر «عالی ترین ارزش ها» و «متعالی ترین انگیزش ها» به او عرضه شود،

نه ذرّه ای «تاثیر می گیرد» و نه ذرّه ای «تغییر می پذیرد»!

اگر بتوان به «مَنگی مُرده» و «سنگی افسُرده» روح بخشید،

به انسانِ متعصّب نیز می توان «جراتِ تغییر» و «شهامتِ تدبیر» داد!

 «مسیح»(ع) با عمری سراسر «ترویح»،

توانست «مُرده را جان» بخشد و «پژمُرده را روان»،

اما نتوانست «به متعصّب تدبُّر را بفهمانَد» و «متصلّب را از تحجُّر برهانَد»! 

#شفیعی_مطهر

-------------------------------------

تصلُّب: سخت شدن،سفت شدن

عقیل: انسان گرامی و خردمند

تدبُّر:اندیشیدن،در عاقبت کار اندیشیدن،چاره اندیشی

تمجید: بزرگ شمردن،کسی را به بزرگی نسبت دادن

قیاد(قیاده): مهار،افسار،لگام،ریسمانی برای بستن و کشیدن چهارپایان

جود: کرم،بخشش،عطا،جوانمردی

بَدَویَّت: صحرانشینی،انسان ابتدایی

مِنقار:نوک،تک،چنگ،نوک مرغ

مَنگ: کم هوش،گیج،احمق

ترویح: روح دادن،راحت دادن،کسی را آسایش رساندن

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: