هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد1066 ) 

«بانی تغییر» یا «قربانی تقدیر»؟

انسانی که برای شخصیّتِ خویش «عزّت» و «کرامت» قائل است،

آن را با«ذلّتِ گناه نمی آلاید» و با «نکبتِ اِکراه نمی فرساید».

جامعه چُنین کسی را نه به «نِسیِه می انگارد» و نه به «نِسیان می سپارد».

او در «ردِّ عصیان» و در «حدِّ توان» 

از «زمین،گناه را می سِتُرَد» و با «زمان راه را می سِپُرَد». 

«احساسِ تدبیر را می گیرد» و «اساسِ تغییر را می پذیرد».

بنابراین «بانیِ تغییر» می شود،نه «قربانیِ تقدیر».

«پایه همیشه» و «دستمایه اندیشه» او 

«هماهنگی با مناعت» است،نه «همرنگی با جماعت».

جماعتی که خود «می لَنگند»،با راست رُوان «می جنگند».

آنان خویش را در «ساحلِ سلامت» و دیگران را «قابلِ ملامت» می پندارند.

 «فقدِ تشویش» در گروی «نقدِ خویش» است.

انسانِ «خودشیفته» و «خویش فریفته»،

«سهلِ شب» است و در «جهلِ مرکَّب».

خود را «کانونِ فضایل» و دگران را «مفتونِ رذایل» می پندارد.

نخستین «گامِ تنزیه» و «اقدامِ تنبیه»،

فرودآمدنِ «گُستاخِ مغرور» از «کاخِ غرور»است.

کسی را می توان «احمق انگاشت»،که خود را «مطلَق پنداشت»!

#شفیعی_مطهر

-----------------------------------------------------

بانی: بناکننده،سازنده،بنیانگذار

نسیان: فراموشی

مناعت: محکم و استواربودن،بلندنظری

فَقد: گم کردن،از دست دادن

سَهل: زمین نرم و هموار

تنزیه: دورداشتن خود از عیب و آلایش و بدی

تنبیه: بیدارکردن،هوشیارساختن،آگاه کردن کسی بر امری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: