هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1334) 

«فرمانِ ایست» یعنی «پایانِ زیست»!

کسی که «رمز پویایی را بیاموزد» می تواند تجربۀ «راز پایایی را بیندوزد». 

آن که «اندیشه ای پویا» دارد،قطعاً «ریشه ای پایا»  دارد.

او همواره از «قاموسِ دانش» و «اقیانوسِ پژوهش» می نوشد،

و به «آرمین دست می یابَد»،ولی «یقین را درنمی یابَد».

انسانی که چون «مِهرِ دانش» بر «سپهرِ پژوهش» پَر می کشد،

هرگز حتّی با «دامِ تلقین» بر «بامِ یقین» نمی نشیند.

زیرا «رازِ این رونده» و «پروازِ این پرنده» در پویایی است.

یک لحظه «فرمانِ ایست» به «پایانِ زیست» می انجامَد.

هر «باورِ یقینی» می تواند انسان را در یک «محورِ زمینی» زمینگیر کند. 

ماندن در یقین،«پایانِ پویایی» و «کتمانِ پایایی» است.

انسانِ پویشگر هر یقین را «پلّه ای از پلّکانِ حقیقت» 

و «نرده ای از نردبانِ واقعیّت» می داند. 

او یقین و شک را «پُلی برای عبور» می داند و «تامُّلی برای شعور».

در هیچ یک «نمی مانَد» و خود را به پلّکانی بالاتر «می رسانَد».

«پلّکان برای پیمودن» است و «نردبان برای درنَوَردیدن»،

بنابراین «ایستایی»،همان«میرایی» است.

پژوهشگر به «ایمان» و «اطمینان» می رسد،

زیرا با «ایمان به رامش» می رسد و با «اطمینان به آرامش»!

#شفیعی_مطهر

-----------------------------

قاموس: میانۀ دریا

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: