خاطره ها و مخاطره ها

چرا فرهنگ تکریم شخصیّت انسان نهادینه نمی شود؟!

#شفیعی_مطهر

در روزهای اشتغال در وزارت آموزش و پرورش به عنوان مشاور معاون وزیر، عضو کمیسیون اقلیت های دینی هم بودم. روزی نامه ای از وزیر وقت آموزش و پرورش دریافت کردم که مرا به عنوان کارشناس امور اقلیت های دینی به شورای معاونان در ساعت 16 آن روز دعوت کرده بودند.

من در ساعت مقرر در دفتر وزیر حاضر شدم. رئیس دفتر ضمن خوش آمدگویی مرا دعوت به نشستن کردند و به خدمتگزار دستور چای و پذیرایی دادند. پس از دقایقی از ایشان پرسیدم:

مگر نشست شورای معاونان شروع نشده؟ کی من باید در نشست شرکت کنم؟

ایشان گفتند: بله،نشست شروع شده،ولی فعلا موضوع دیگری در دستور کار است. شما تشریف داشته باشید. هر وقت موضوع اقلّیّت های دینی در دستور کار  قرار بگیرد،شما را صدامی زنند.

من گفتم: پس من باید اینجا بیکار بنشینم،تا هر وقت مرا صدا بزنند،بروم داخل؟

گفتند: بله!

گفتم: پس نباید مرا برای ساعت 16 دعوت می کردند. باید موضوعات خود را طوری برنامه ریزی و زمانبندی می کردند و مرا برای همان ساعت دعوت می کردند. من این گونه دعوت کردن را توهین به خود می دانم.آیا وقت یک انسان این قدر بی ارزش است که باید پشت درِ اتاق وزیر بنشیند،تا هر وقت با او کار دارند،او را صدا بزنند؟ ما به عنوان معلم وظیفه داریم تکریم شخصیّت انسان و وقت شناسی را عملاً به شهروندان بیاموزیم؛نه این که خود ناقض آن باشیم!

این مطالب را گفتم و با وجود اصرار بسیار مدیر دفتر مبنی بر حضور در آن جا،با اعتراض دفتر وزیر را ترک کردم. 

فردای آن روز مطّلع شدم که آقای«ع.ا.م» مدعوّ دیگر نشست نیز بعد از من به دفتر وزیر آمده و تا ساعت 19 با همین وعده منتظر نشسته،ولی به علّت تعدُّد موضوعات شورای معاونان،نوبت به موضوع اقلّیت ها نرسیده است!

آن وقت بود که به پاسخ این پرسش رسیدم که :

«چرا تکریم شخصیّت انسان و روند حقوقمداری شهروندان به عنوان یک فرهنگ در ایران نهادینه نمی شود؟!»

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

  https://t.me/amotahar

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: