هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1404) 

«تنگیِ قفس» و «دلتنگیِ محبس»!

هر «پرندۀ حقیر» و «درّندۀ صغیر»،

که در «قفسی تنگ» و «محبسی از سنگ» زاده می شود،

تا «پَر و بال» و «یال و کوپال» ندارد،

نه «تنگیِ قفس» را احساس می کند و نه «دلتنگیِ محبس» را؛

امّا چون «بال ها و یال ها ببالند»،آنان از «تنگی سیاهچال ها می نالند».

در این جا نمی توان «پرنده را از پرواز» و «درّنده را از تاخت و تاز» محروم کرد!

آن ،«سپهری بی کران» می خواهد و این «صحرایی بی پایان»!

برای انسانِ «فکور» و «باشعور»،

«ژرف دیدن» و «شگرف اندیشیدن»،

«پر و بالِ پرواز» است و «یال و کوپالِ تاخت و تاز».

منعِ انسان از «آزاداندیشی » و «سبزکیشی»،

«شکستنِ پَرِ پرواز» است و «بستنِ پای تاخت و تاز»!

بیاییم «انسان را از انسانیّت» و «جهان را از عقلانیّت» محروم نکنیم! 

چه زیبا سرود «بیدل» آن «شاعر فاضل»:

زین پیش که دل قابل فرهنگ نبود  

از پیچ و خم تعلّقم ننگ نبود

آگاهی‌ام از هر دو جهان وحشت داد  

تا بال نداشتم، قفس تنگ نبود

#شفیعی_مطهر

-----------------------------------

یال و کوپال: تن و توش ، برز و بالا ، زور بازو

ببالند: رشد کنند،(بالیدن:رشد و نموکردن،افتخار کردن)

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

  https://t.me/amotahar

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: