هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1418) 

«مَعبرِ شک» و «گذرِ مِحَک»

«اشتیاق به یقین» بارزترین «اخلاقِ متّقین» است.

ولی هیچ یقینی پیش از عبور از «گذرگاهِ اثبات» به «قرارگاهِ ثبات» نمی رسد.

یقینی «دارای ارزش» و «مبرّای از لغزش» است،

که از «معبرِ شک» و «گذرِ مِحَک» عبور کرده باشد.

آنان که بدون «عبور از این معبر» و «گذر از این رهگذر» 

می پندارند به «یقین» و «اصل  دین» رسیده اند،

در حقیقت به جای «وفاقِ حَزم» به  «باتلاقِ جَزم» فروافتاده اند!

اینان در «ذهنِ خالی»،«خدایی خیالی» ساخته اند،

که چون هیچ «نشانۀ سگالی» و «پشتوانۀ استدلالی» ندارد،

از ارائۀ هر گونه «دلیل»،«علیل» اند.

در درون به جای «برهانی جسّاس»،«انبانی از احساس» دارند.

«خویی خردستیز» دارند و «آژویی منطق گریز».

از «گفت وگو می پرهیزند» و به «هیاهو برمی خیزند». 

آنان که «ارزش ایمنی را از ایمان» می طلبند،

از «یورش اهریمنی در امان»اند،

البته «ایمان پس از شک» و «امان پس از مِحَک»!

#شفیعی_مطهر

--------------------------------------

معبر: محل عبور، گذر؛ گذرگاه

مِحَک: سنگ زر، سنگی که  با آن عیار طلا را می آزمایند، آزمایش .

وفاق: سازگاری ،همکاری با یکدیگر

حزم: هوشیاری،آگاهی،دوراندیشی

جزم: بریدن، استوارساختن امری ،قطع کردن

سگال:فکر،اندیشه

جسّاس: جستجوگر،بسیار تجسُّس کننده

آژو: کوشش، همت، غیرت(واژه اوستایی)

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

 https://t.me/amotahar

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: