قصه هاي شهر هرت / قصه سي و دوم

در نزديكي يكي از روستاهاي بزرگ شهر هرت دشتي بود به نام داغدشت كه در آن علوفه اي خودرو مي روييد. گاوها و گوسپنداني كه از آن علوفه تغذيه مي كردند، داراي شيري چرب و شيرين مي شدند. ماست و دوغ فراوري شده از آن شير داراي طعمي خوش و خواصي بسيار براي درمان بسياري از بيماري ها بود.چون آن دوغ بر خلاف همه دوغ هاي ديگر داراي طبيعتي گرم بود،به همين علت  آن را «دوغ داغ» مي ناميدند.

نام و آوازه دوغ داغ در همه دنيا پيچيده بود و بسياري از گردشگران دنيا به منظور بهره گيري از اين دوغ به اين كشور سفر مي كردند.همچنين بسياري از سلاطين و روساي جمهور دنيا انتظار داشتند اعلي حضرت هردمبيل حاكم شهر هرت آنان را به اين كشور دعوت كند و با دوغ داغ از آنان پذيرايي نمايد.

 تمايل رهبران دنيا به تواتر توسط سفراي شهر هرت به استحضار ذات ملوكانه مي رسيد. سرانجام او تصميم گرفت با برپايي يك آيين بزرگ به نام «جشنواره دوغ داغ» اين آرزوي سران كشورها را جامه عمل بپوشاند.

 بنابراين طي فرماني از نخست وزير خود خواست تا براي برگزاري اين جشنواره اقدام كند . كارشناسان برآورد كردند كه براي پذيرايي از سيصد نفر از سران كشورها و همسرانشان به پانصد ليتر دوغ نياز دارند. بدين منظور طي فرماني از نخست وزير خواست تا هزينه تهيه و تامين اين مقدار دوغ را برآورد كرده و استعلام كنند. اين دستور پس از صدور از سوي نخست وزير به دست وزير كشور و پس از آن به دست استاندار ، فرماندار ،بخشدار ، دهدار و بالاخره به دست كدخدا رسيد.كدخداي داغدشت پس از تشكيل جلسه دامداران ، قيمت پانصد ليتر دوغ داغ را پانصدهزار تومان تعيين كردند. از آن جا كه كدخدا براي خود نيز سهمي قائل بود، اين مبلغ را هفتصد و پنجاه هزار تومان به بخشدار اعلام كرد. به همين منوال هر يك از سلسله مقامات مبلغي بر آن افزودند؛ به گونه اي كه وقتي نتيجه استعلام به دست هردمبيل رسيد، قيمت پانصدليتر دوغ داغ به ده ميليون تومان رسيده بود.

 اعلي حضرت هردمبيل طي فرماني نسبت به تهيه اين مقدار دوغ داغ اقدام كرد. همين گونه دوباره دست به دست فرمان به دست كدخدا رسيد.از آن جا كه در هر نظام استبدادي هر گونه فساد از جمله فساد اقتصادي نهادينه شده است، كدخدا پس از تهيه پانصد ليتر دوغ، نخست پنجاه ليتر آن را براي خود برداشت. باز با همين شيوه امانتداري!! هر يك از مقامات مقداري از دوغ را براي خود برداشتند. وقتي دوغ به دربار رسيد، حدود يكصدليتر از آن باقي مانده بود. اين صد ليتر را به ميهمانداران و مسئولان پذيرايي تحويل دادند تا نسبت به پذيرايي از مهمانان خارجي در جشنواره، تداركات لازم را ببيند.

 هنگامي كه ورود ميهمانان به شهر هرت آغاز شد،مستقبلان ديدند هر يك از سران چندين نفر به عنوان طفيلي و غفيلي و همراه دارند. مراتب را به شرف عرض ملوكانه رسانده، طلب رهنمود كردند. اعلي حضرت كه راهي به عقلش نمي رسيد ، دستور داد :

به تعداد افزايش ميهمانان به منظور رفع كمبود دوغ، به آن آب بيفزايند.يعني هر چه ميهمان زيادتر شد، آبش را بيشتر كنند.

 در شب موعود وقتي دوغ ها را در پيمانه ها ريختند، تازه فهميدند كه به بيش از يك سوم از مهمان ها دوغ داغ نمي رسد. بنابراين مراتب را به شرف عرض ملوكانه رساندند. ايشان ناگزير دستور دادند باز هم مقداري آب به آن بيفزايند. وقتي آشپزباشي زبان باز كرد تا بگويد:

 قربان! نمي توان به صد ليتر دوغ،چهارصد ليتر آب اضافه كرد...

بلافاصله وزير دربار پرخاش كرد كه :

 اي احمق ! تو كيستي كه در برابر اوامر ملوكانه اما و اگر مطرح مي كني...؟ فورا برو و اوامر را اجرا كن.

ضمنا وزير به منشي خود دستور داد:پرونده اين آشپزباشي را تنظيم كن تا پس از پايان جشنواره او را به اتهام بي احترامي به فرمان اعلي حضرت محاكمه و زنداني كنيم!

آشپزباشي ناگزير رفت و همان گونه عمل كرد.

 وقتي كه همه ميزها چيده شد و نوبت به آوردن گيلاس هاي دوغ شد، ناگهان همه سران كشورها و مهمانان خارجي مشاهده كردند در داخل گيلاس ها به جاي دوغ ، آب بي مزه و لايه داري ديده مي شود. بسياري از مهمانان پيش خود ناباورانه فكر كردند شايد رنگ اصلي دوغ داغ همين رنگ است!

 افتضاح و رسوايي آن گاه بالا گرفت كه مهمانان وقتي با ولع خواستد گيلاس هاي دوغ را بنوشند ، هر يك كمي از آن را چشيدند و چون بي مزه بود ،گيلاس هاي دوغ را نخورده روي ميزها رها كردند.

 در بين حضار، اول با صداي پچ پچ و  سپس با صداي بلند از هر سوي فرياد اعتراض بلند شد و...

 در نتيجه جشنواره اي كه با صرف هزينه صدها ميليون تومان از سرمايه ملت بر پا شده بود، با افتضاح و رسوايي بر هم خورد و همه مهمانان با سرخوردگي و اعتراض جلسه مهماني را ترك كردند!

در اينجا باز هم اين آشپزباشي بدبخت بود كه به عنوان مسئول همه بي برنامگي ها و توهين به اعلي حضرت از كار بركنار و محاكمه و زنداني شد. تا اين كه...