جنگ و نیرنگ

من جنگ را در چهره هایی گوناگون دیدم.

گاه با تیر و تفنگ و گاه با فکر و فرهنگ. 

زمانی در عرصه حقیقی و زمانی در میدان مجازی .

برهه ای با ابزار خشونت و زمانی با سلاح عطوفت. 

باید پلیدی و پلشتی را ذهن ها زدود و بر مهر و مدارا افزود.

جنگ،جنگ است و پی آمدش نکبت و ندبه و نیرنگ است! 

خداوند به انسان،زبان و بیان داده تا سخن بگوید و گفت و گو کند؛

نه چنگال و منقار و سنان تا بر دیگران بتازد و همه جا را ویران سازد!

(شفیعی مطهر)

 « توان مالی»یا« همت عالی»؟!

من انگیزه بخشندگی را نه تنها در« توان مالی»،كه در« همت عالی» دیدم. 

برای داشتن روحیه سخاوت باید« سینه» را گسترش داد ،

نه اندوخته های« زرینه »و «سیمینه» را. 

(شفیعی مطهر)

 فریب فرومایگی!!

من یكی از سخت ترین لحظات زندگی را لحظه ای دیدم كه... 

كسی كوچكت كند،كه تو بزرگش كرده ای ! 

(شفیعی مطهر)

 منطق قاب و نقاب !

من در منطقه سرب و سراب،منطق قاب و نقاب را 

دارای برنده ترین سلاح و داننده ترین صلاح دیدم.

(شفیعی مطهر)

 تحقیر،حقیر می پرورد و تکریم،کریم!

من روزگاری را دیدم كه مردم تداوم حیات را در تحمل حقارت

و استمرار زندگی را در رخسار بردگی می دیدند.

زیرا فرایند تحقیر ،به حقارت انسان می انجامد 

و برایند تکریم،به کرامت جان و روان.

(شفیعی مطهر)

 حرف درمانی!!

من مدیرانی را دیدم كه همه دردها را با حرف درمان می كردند.

حرف درمانی تنها نسخه ای بود كه «دردهای امروز» را با «داروهای فردا »درمان می كرد!        

...و مردمی را دیدم که عادت کرده بودند درد را «رویت»کنند و درمان را در «رویا» ببینند!!

(شفیعی مطهر)

 شهر یوغ و دروغ!!

من در این شهر سرب و سراب جعبه ای «جادویی» و سیاستی «هیاهویی» را دیدم 

كه همه مخاطبان را« مرید» و شهروندان را« عبید» می خواست. 

ره آورد اینان برای دهن ها،«دروغ»بود و برای گردن ها،«یوغ». 

(شفیعی مطهر)

«شیفته خدمت» یا« فریفته قدرت»؟! 

من مدیرانی را دیدم كه مدعی بودند«شیفته خدمت» اند،نه« فریفته قدرت»؛ 

اما یاخته یاخته وجودشان وابسته به میز قدرت و مهمیز دولت بود.  

معمولا بوی عفن تفرعن فرعونی فراعنه را نمی توان از «تخت طاغوت» زدود جز با «تخته تابوت»!!

(شفیعی مطهر)

عصری عجیب و نسلی غریب!

من عصری عجیب و نسلی غریب  را دیدم 

كه فاجعه را نه از «راه حمایت» که  با« نگاه روایت» می نگریستند .

به پندار اینان ،لحظه ها فقط شکار می شد و پیامدهایش،انکار. 

انسانیت  انسان به محاق نسیان می رفت و عواطف او به باتلاق حرمان. 

(شفیعی مطهر)

 انسان در اسارت ماشینیسم!

من انسان را در« اسارت ماشین» و انسانیت را در« حقارت ماشینیسم» دیدم.

ماشین آمده بود تا در خدمت «بشر» باشد،نه« شر»؛

اما چنان فربه شد كه سازنده خود را بلعید و اندیشه اش را خرید. 

(شفیعی مطهر)

  «روند کلاشی»،سرآغاز« فرایند فروپاشی»

من در این شهر کسانی را دیدم پر از حرص و آز با دست هایی دراز؛ 

 دست هایی که برای  بهره كشی از« شیب استثمار» و «نشیب استحمار»، 

از فراز «قله ثروت» به سوی فرود «دره عسرت» دراز شده بود.

هر كس خون ضعیف تر از خود را می مكید و در تنور فقر می دمید.  

...و در نتیجه جامعه را به سوی« کلاشی» و نظام را به سوی« فروپاشی» سوق می دادند!!

زیرا «روند کلاشی»،سرآغاز« فرایند فروپاشی» است!

(شفیعی مطهر)

کلاش(با تشدید «ل») : قلاش،بیکار،ولگرد،مفتخور(فرهنگ عمید)

قابلیت اصیل انسان

من هیچ نوزادی را ندیدم كه احمق زاده شود؛

بل كه این نظام آموزشی سفله پرور و مدارس نابارور است كه جلوی رشد آنان را می گیرد.  

انسان اصیل،موجودی نبیل است،

این مربی پریش و معلم دگم اندیش است که او را قالبی می پرورد و از اوج گیری شخصیتی جلو می گیرد!

(شفیعی مطهر)

نبیل: هوشیار،تیزخاطر،باذکاوت،زیرک،صاحب فضل ،فاضل،بزرگ،کبیر،نجیب(فرهنگ معین)

پویایی و پایایی
 
من انسان را چون دوچرخه سواری ديدم كه حياتش در گروي حركت و زندگي اش وابسته به سرعت است.

او تا پویاست،پایاست و چون دمی پویایی را نپاید،پایایی را نشاید.

لختي ايستايي و لحظه اي درنگ او را به سراشيبي سقوط و هلاكت مي اندازد. 

(شفیعی مطهر)

 استفاده ابزاری از دین 

من دین یزدانی و آیین آسمانی را نردبانی دیدم که پیامبران برای رفتن بنی آدم از زمین به آسمان تقدیم بشریت کرده اند .
حال اگر بعضی از خودکامگان زورگو و دنیاپرستان ستیزه خو از آن برای بالا رفتن از دیوار خانه مردم استفاده می کنند، مشکل از مصرف کننده کژآیین است، نه از اصل دبن !!!  

این رسالت باورمندان دین و گروندگان آیین است که خرد را در باور آمیزند و با خودکامگان بستیزند!

(شفیعی مطهر)

 دل دیدنی های شهر سرب و سراب

 دل دیدنی های شهر سرب وسراب(3) 

 دل دیدنی های شهر سرب وسراب(2)

 روایت هایی از رویت شهر هرت  

  دل دیدنی های شهر سرب و سراب(2)

کاه یا گندم؟!

 من كشاورزاني را ديدم كه گندم مي كاشتند

 و به گاه درو ، كاه را برمي داشتند

 و گندم را فرومي گذاشتند!  

(شفیعی مطهر)