من عدم تعادل بين عقل و احساس را موجب تباهي حيات و سياهي صفات ديدم. دل را بايد نواخت و خرد را بايد شناخت.

من پرندگان زاده شده در قفس را مرغاني ديدم كه پرواز نه نماد رهايي ،كه نمود فنايي مي پنداشتند؛بنابراين خيلي دشوار ديدم باوراندن آزادي را به مردمي كه در فضاي استبداد، نفس و در باور، نقش قفس مي كشند.

من كساني را شايسته همنشيني در روشن ترين روزها ديدم كه در تاريك ترين شب ها تنهايم نگذارند و به بلايم نسپارند.

من همه ناله ها و گلايه ها را برآمده از دردهاي كوچك و غم هاي اندك ديدم؛درد و اندوه از حد كه گذشت، زبان لال مي شود و بيان،زوال مي پذيرد.

من دولت هاي نالايق را ديدم كه جايي براي نگه داري انسان هاي لايق جز زندان ندارند. (با الهام از سخن گاندی)

ادامه دارد...    

                            شفیعی مطهر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: