من اجتماع انساني را  «دومينو »يي ديدم دل بسته و به هم پيوسته كه سقوط حتي يك فرد سرانجام به سقوط كل جامعه مي انجامد.

من دل بستن به جاذبه را سبب سقوط و عامل هبوط ديدم؛جاذبه زمين،سيب را به سقوط كشانيد و جاذبه سيب،آدم را به هبوط . 

من كبريت را ديدم با سري بي مغز كه مي سوخت،اما درسي نغز مي آموخت.سر بي مغز كبريت با كوچك ترين اصطکاک شعلم ور می شود و اثرات این اشتعال می تواند ویرانگر باشد.انسان هم سري بامغز دارد و هم خردي نغز؛بنابراين نبايد با هر تحريك مشتعل شود و به هر ميل،مايل.

من گلبرگ هاي خاطراتم را در كوچه باغ هايي پراكنده ديدم كه روز به روز از صفا كاسته و از وفا پيراسته مي شود.

من رهرواني را در پويش راه رشد،صادق و عاشق ديدم كه راه رفتن بر لبه تيغ و ره سپردن بر فراز ستيغ را با پاي برهنه برمي گزينند،نه آنان كه در ادعا پيشروند و در عمل ،پيرو.

ادامه دارد...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: