من انسانيت انسان را نه به نداشتن سم و دم، كه به داشتن نيروي تفهيم و تفهم ديدم.

من مردمي را ديدم كه كه قرن ها غافلانه زيستند و كوركورانه بر فراز گوري گريستند. پس آن گه كه پژوهش را فراگرفتند،دريافتند كه در آن گور نه سازه اي نهفته و نه جنازه اي خفته. 

چه نيكوست كه پيش از هر گام و اقدامT نخست پژوهش و كاوش و سپس خيزش و جنبش.

من قدرت سنگ پرتاب شده را رو به كاهش ديدم. هر سنگ را با هر قدرتي كه پرتاب كني،چون نيروي پشت آن كاهش يابد،فرود مي آيد و بر زمين مي افتد؛اما يك گياه كوچك چون ريشه دواند،خود را به ژرفاي خاك رساند ؛ پس آن گه حتي از دل سنگ سر برآرد و راه هاي رشد را پشت سر گذارد.

من گوشواره را بيش از گوش و پرگوي را بيش از خموش ديدم.مديراني سراپاي دهان ديدم كه مردم را سراپاي گوش مي خواستند.

من آزادمردي را ديدم كه با نثار خون ،زنجبر اسارت قرون را گسست ،اما گروهي به انگيزه سوگواري باز زنجير را بر پيكر خود نواختند. زنجيري كه با آن بايد بر پيكر ستمگر فروكوفت و ستمگران را روفت.

ادامه دارد...

                        شفیعی مطهر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: