من چون فرصت باهم بودن را محدود دیدم، دانستم که باید نامحدود به یکدیگر محبت کنیم.

من بهار را نه تنها فصلی از فصول که اصلی از اصول دیدم؛فصلی برای رویش و اصلی برای بینش.

آنان که در یورش سموم خزان برگ ریز به وزش نسیم بهار رستاخیز دل بستند و از ریزش رستند.

آنان در برابر یورش مرگ،رویش برگ را نوید دادند و به نومیدان امید بخشیدند.

من برخی آدم ها را دیدم که چون کاغذ سمباده روح و روانم را آزردند،اما نادانسته زنگارهایم را ستردند.

در نتیجه روحم صیقلی تر و صاف تر و روانم شفاف تر شد.

من روابط انسانی را در دو حالت زیبا دیدم:

یافتن شباهت ها و حرمت نهادن به تفاوت ها.

من شهریارانی را دیدم که بر این پندار واهی و افکار تباهی پای می فشردند که همه چیز را می دانند و درست کردن هر چیز را می توانند.

اینان سرانجام بدین نتیجه رسیدند که همه باید کشت!!

(با الهام از سخن البرکامو- طاعون)

ادامه دارد..

                         شفیعی مطهر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: